Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Lubił to. Czerpał z tego nieprzebraną satysfakcję. Usiąść z boku i obserwować. Carvir nie miał w tym momencie nic innego do roboty. Siedział więc, oparty o mur, na uboczu, tak, aby nie zwracać na siebie uwagi. Sztuka ta, nie miała prawa mu się udać. W jego życiu nastąpiła jedna, istotna zmiana. Była nią, a raczej był, psiak, którego nie zdążył jeszcze nazwać, mimo, że chodziło mu po głowie jedno imię. Przyglądał się chwilę czarnej, puchatej kulce, machającej radośnie ogonem, przemawiając po chwili.

- Makrem - głos był stanowczy, zimny i niespodziewany, w czego efekcie pies puścił kawałek suszonego mięsa, którego jeden z końców spoczywał w dłoniach Carvira. Spojrzał się na niego, swoimi wielkimi, niebieskimi oczami, które wyrażały radość, wymieszaną z dezorientacją i czymś, czego mężczyzna nie mógł określić.
Nie trwało to długo, psiak ponownie rzucił się na swoją zdobycz, zapierając się tylnymi łapami, ciągnąc ile sił w swych łapach. Zachowywał się, jakby od tego zależało jego życie, honor czy też godność. Carvir widząc, że psiak zaczyna się zniechęcać, wątpić w swoje siły, dał wyciągnąć kawałek mięsa, który momentalnie zniknął w małym pyszczku. Puchaty ogon poszedł w ruch, zamiatając ziemię, wzbijając przy tym mały tuman kurzu. Mężczyzna uśmiechnął się mimowolnie. Znów przemówił:

- Makrem - Pies ponownie zareagował, spojrzał na Carvira, przekręcił pysk w lewą stronę. Nie trwało to długo, gdyż wrócił do podziwiania drobinek kurzu, które wbił w powietrze, próbując pochwycić je, swoimi, ostrymi jak szpilki, kłami.

- Makrem - Ponownie, surowo i stanowczo - Makrem - musiał powtórzyć, aby pies zwrócił na niego uwagę - Makrem, chodź tutaj - Wypowiadając te słowa, poklepał skrawek ziemi po swojej lewej stronie. Pies był wpatrzony w niego przez dłuższą chwilę, jednak bez żadnych dodatkowych reakcji. Widząc, że ponownie traci zainteresowanie osobą mężczyzny, ten powtórzył swoją kwestię - Makrem, chodź tutaj - tym razem głos był cieplejszy, zachęcający. Szczeniak ponownie zaczął zamiatać swym ogonem ziemię - Chodź tutaj. Makrem, chodź tutaj - stanowczo i cierpliwie. W tym samym czasie, wolną ręką, sięgnął po mały kawałek mięsa, który uchwycił w dłoń, którą pokazywał miejsce, w które chciał, aby przyszedł psiak. Poskutkowało. Zwierze rzuciło się biegiem. Nie przypominało to jednak wcale tej czynności, z racji słabo skoordynowanych ruchów. Dodatkowo ogon, jakby odłączony od reszty ciała, cały czas wykonywał nieskoordynowane ruchy we wszystkie strony, czego efektem było chwianie się sylwetki psa na wszystkie możliwe strony. Pokonanie tej małej odległości, zabrało mu więcej, niż mógł przypuszczać Carvir, zaliczając przy tym spektakularną wywrotkę, w momencie gdy Makrem chciał się zatrzymać przy swej zdobyczy.

Taka oto, młodemu mężczyźnie i jego nowemu towarzyszowi, minęło całe południe. Tresura przynosiła efekt. Pies najwidoczniej przyjął swoje nowe imię i po wielu namowach swojego nowego Pana, był w stanie zareagować na komendę, chodź nie zawsze i nie tak, jak sobie tego życzył Carvir.

Makrem, mimo dużego zapasu sił, w końcu poczuł się zmęczony. Ułożył się obok mężczyzny, który cały czas spoglądał na wszelkiego rodzaju istoty zmierzające i wychodzące z miasta. Podrapał go za uchem, co spotkało się z aprobatą w postaci cichego mruknięcia, które kompletnie nie pasowało do psa.
Sam do końca, nie był pewien co teraz powinien zrobić, ani gdzie się udać. Siedząc w tym miejscu, miał nadzieję, że pomysły same przywędrują do jego głowy. Być może los przygotował już dla niego jakieś zadanie?

Ostatnio edytowany przez Carvir (2015-02-19 13:01:33)

Nie musiał długo czekać. Plask. Wrzask. Groźby. W sumie, był świadkiem czegoś, co widział dość często. Czy, aby na pewno, było to, czego szukał? Czas pokaże - pomyślał, spoglądając na szczeniaka, który ułożony był po jego lewej stronie. Odwrócił głowę, spoglądając w drugą stronę, gdzie leżał, oparty o mur, jego długi mecz.

Nie miał zamiaru interweniować, to nie jego sprawa i problem. Mimo tego, zainteresował się dalszym przebiegiem całej sytuacji. W końcu nie miał nic innego do roboty. Darmowe przedstawienie - pomyślał, rozpierając się wygodniej o mur, w dalszym ciągu, drapiąc Makrema za uchem. Ten, przestał wydawać z siebie te dziwne pomruki. Najwidoczniej, psiak zapadł już w głęboki sen. Od czasu do czasu zaznaczał swoją obecność pisknięciem przez sen, czy też energicznym, chaotycznym ruchem tylnej łapy.

Ostatnio edytowany przez Carvir (2015-02-21 15:12:40)

Skończyło się równie szybko, co się zaczęło. Co za szkoda - pomyślał zawiedziony mężczyzna, cały czas nie spuszczając spojrzenia z kobiety. Ta, najwyraźniej zauważyła jego bezczelne przyglądanie się całej sytuacji. Nie lubił tych momentów, które prawdopodobnie miały za chwilę nastąpić.

Nie mylił się, mógł odwrócić wcześniej wzrok, ale nie, po co? Teraz musiał rozmawiać z kimś, kogo w ogóle nie znał i tak naprawdę nie chciał poznać.

Makrem ożył, być może, przez nerwowe ruchy, jakie Carvir zaczął wykonywać, mimo, że starał się zachowywać spokojnie. Innym powodem, mogło być zbliżające się zwierzę. Koń, jak to na konia przystało, wywoływał sporo hałasu, czy to urwanym parsknięciem, czy też stukotem podków o kamienistą ziemię.

Zaspane ślipia szczeniaka, omiotły horyzont. Nastąpiła zmiana, energicznie podskoczył, ogon ponownie zaczął się intensywnie ruszać. Wyrwał do przodu, pędził na spotkanie nowym zapachom i doznaniom, jednak... Carvir zdążył w porę, złapał za sierść, przyciągnął mocniej do siebie, zatrzymał Makrema w objęciach. Ten zdziwiony, wydał krótkie pisknięcie.
Szczeniak nie chciał dać za wygraną, rzucił się wściekle na dłoń, która go powstrzymywała, wykręcił zręcznie łeb w odpowiednią stroną, kąsając swoimi, ostrymi jak szpilki, kłami. Starania te, na nic się nie zdały, z racji skórzanej rękawicy, którą mężczyzna miał założoną na dłoń. Ten poprawił uchwyt, chwycił psa mocniej, pokazując kto tu rządzi.

- Psa mi obudziłaś - warknął, jak gdyby do siebie, jednak na tyle głośno, aby być usłyszanym przez kobietę.

- Co łaska - rzekł mężczyzna z ironią, która z pewnością byłaby słyszalna nawet przez człeka pozbawionego słuchu, wyciągając przy ty otwartą dłoń do przodu.

Makrem w dalszym ciągu walczył, wił się, niczym mały piskorz. Carvira, cała ta sytuacja, szczeniak i jego zachowanie, zaczynały denerwować. Przez moment, chciał dać upust swoje złości. Powstrzymał się jednak, przelewając w swe wcześniejsze słowa całą gorycz i gniew.

Kątem oka spojrzał w stronę, gdzie powinien znajdować się jego miecz, upewniając się, czy aby na pewno tam się znajduje. Po wcześniejszych obserwacjach wiedział, że kobieta, która przed nim stała, miała tendencje do wybuchowych, niespodziewanych reakcji. Chciał być przygotowany w razie jednego z jej wybuchów złości.

Strategicznym problem był Makrem, który wypuszczony z dłoni mężczyzny, z pewnością zacząłby pląsać pod nogami, a co gorsza, mógłby spróbować podejść do konia. Sztuka ta, mogłaby zakończyć się dla niego tragicznie.
W niedalekiej przyszłości musiał rozwiązać ten problem, znaleźć linę, lub coś, za pomocą czego, mógłby kontrolować swojego nowego towarzysza podróży.