Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Posterunek był zadziwiająco zadbany. Nie było to coś, czego można się było spodziewać po wąskiej, staro zabudowanej kamieniczce, wciśniętej między cekhauz a garbarnię jak nie przymierzając palec między dwa półdupki. Przenikający wszystko smród wilgotnej, niewyprawionej skóry, łoju oraz płynącego pod fasadą rynsztoku był nieunikniony, ale budynek straży zdawał się tym bardziej stać na forpoczcie porządku całej ulicy Powroźniczej. Pachołek w chodakach czekał na rogu, żeby zabrać konie do nieobecnej w polu widzenia stajni.

— Uważajcie pod nogi — przestrzegł Ejirę sierżant Skaenn, przechodząc po prowizorycznej kładce nad rynsztokiem, który ich dzielił od budynku. Do drzwi komendy wiodły cztery kamienne schodki.

W środku dowodzący zwolnił Brunna i Jasnego, pozostał jedynie Vesno. Sierżant z wyraźną ulgą ściągnął kołpak z przerzedzonej łysiną i siwizną głowy, i spojrzał na Nilfgaardczyka nieporuszenie. — Zdajcie mu broń, ino wszystko — polecił. — Nie chcecie, by komendant nakazał przeszukanie, wierzcie mi. Taka procedura. Wszystko się wyjaśni, to dostaniecie pas z powrotem.

Pokryty zgrubiałymi bliznami czerep sierżanta lśnił lekko w blasku świec, kaganków i żelaznych pochodni na ścianach. Izba frontowa była pusta, surowa, ale starannie zamieciona — broń ostra i stępione miecze dla rekrutów połyskiwały z drewnianych stoisk w jednym kącie, a w zasięgu wzroku nie walał się ani jeden przedmiot lub śmieć, który nie zdawałby się niezbędny. Okute buciory stały rządkiem pod drewnianą ławką. Były uchylone drzwi po lewo od wejścia, z których wydobywało się światło paleniska oraz trzask polan i przytłumione głosy. Były schody na górę — tymi udali się Brunn i Jasny — i były schody na dół. Nawet w kamiennych murach słychać było dzwonienie, nieustający klangor, dęcie miechów i metaliczny szczęk żelaza na ulicach Kobyły.

Ejira nie mógł widzieć, kto dokładnie znajdował się za uchylonymi drzwiami, ale w poświacie rozlanej na ścianę i klepisko grały cienie. Jeden wyprostowany i jeden przygarbiony, skulony wręcz, chyba nawet drżący, albo to światło paleniska płatało figle.

Skaenn podciągnął pas, powiódł kaprawymi oczami w tę samą stronę. — Zdajcie broń — powtórzył. — I czekajcie tutaj, to nie potrwa długo. — To powiedziawszy, chrząknął i udał się do izby po lewo, zwiastując się krótkim zapukaniem.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2015-02-23 21:38:00)

Skaenn nie skłamał, nie potrwało to długo. Niezrozumiała w strzępach słów wymiana zdań za drzwiami była krótka, ostra i precyzyjna, za każdym pytaniem podążała żołnierska odpowiedź. Potem zapadła cisza, na chwilę, która zdawała się złowrogo ciągnąć. Ejira usłyszał dziwnie znajomy kwilący lament, lecz ten natychmiast został uciszony. Cienie zafalowały w półmroku na ogrzanej poświatą posadzce. Vesno, w milczeniu studiujący na ławie czubki swoich ubłoconych buciorów, nagle podniósł głowę.

Z pomieszczenia wyszedł Skaenn, a jego poniszczone przez wódkę i wojaczkę oblicze było ponure, nie wyrażało żywych emocji. Otarł kropelki potu z lśniącego czoła. Za sierżantem wytoczył się nie kto inny, jak chudy Pratt. Kleił się do żołdaka, kulając z opuszczoną głową, schowaną w nienaturalnie szerokich ramionach. Skaenn przywołał Vesnego, a potem spojrzał na Nilfgaardczyka czujnym, przekrwionymi oczami.

— Komendant was oczekuje.

Pratta sierżant zabrał ze sobą, a ich śladami podążył Vesno, zostawiając dobytek Ejiry bezpieczny na ławie. Zniknęli w cieniu, udając się schodami na dół. Wszyscy trzej milczeli, w korytarzu słychać było tylko pochlipywania podrostka oraz cichy trzask polan w pomieszczeniu obok.

Pokój był niewielki. Panował w nim taki sam surowy i niemal pedantyczny porządek, jak u frontu komendy. Murowane palenisko w ścianie stanowiło jedyne źródło ciepła i główne światła, nie licząc żeliwnych lichtarzy w każdym rogu oraz świec na dębowym biurku. Biurko stało na samym środku, odwrócone od ognia, ciężkie i dźwigające stosy skrzętnie zorganizowanych pergaminów, gęsie pióra oraz poplamiony inkaustem kałamarz. Pod systematycznie ułożonymi i opisanymi archiwami posterunku uginały się regały pod ścianami. Poza tym, izba była wyżęta z życia. Zarówno zydel przy biurku, jak i ten służący petentom był prosty, twardy i niewygodny.

Mężczyzna w ciężkim nakryciu z niedźwiedziego futra na barkach i z przyprószoną siwizną brodą obrócił się na dźwięk kroków, lustrując Ejirę krogulczo bystrym spojrzeniem. Nie nosił munduru, ni stopnia, ni odznaki. Ale sposób w jaki prostował plecy, w jaki spoglądał równemu sobie wzrostem wojownikowi prosto w oczy, spoczywając dłoń na wypolerowanej głowicy miecza u pasa, był nieodrodną cechą dowódcy. Dowódcy, który nawykł do posłuchu.

— Nie będę guzdrał się w powitaniach ani wyjaśnieniach. Nie cierpię mitrężenia. — Głos również miał adekwatny, pozbawioną zawahania, żołnierską manierę wyrzucania z siebie ciężkich słów. Blask ognia wydobywał z jego oblicza każdą szramę, bruzdę i zmarszczkę, nadając jej groteskowo surowy wygląd. To nie był człowiek, który spędzał ostatnie lata życia, obrastając w tłuszczyk wśród wygód i przywilejów na garnku miejskich urzędów. — Mam furmankę pełną martwych nieludzi, zmierzającą tutaj, a na niej dwóch Scoia’tael. Mój syn-idiota nie żyje, ale przypuszczam, że oto i czego można spodziewać się po chłopaku z rudej matki. Mam martwego chłopa i Pratta, kolejnego imbecyla, który nie potrafi wykrztusić z siebie nic więcej, niż obłąkane zapewnienia o diabłach, które porwały Bońka nad strumieniem. I mam was. — Krogulcze oczy mierzyły Ejirę chłodno. — Uzbrojonego, opancerzonego włóczęgę, który dał się namówić półgłówki na ratowanie mojego syna-idioty.

— Nie ciekawi mnie, kim jesteście, jaki jest wasz interes w Novigradzie ani czemu mój podkomendny uprzedził, żeście dziwnej wody krętacz. Na razie. Być może mnie zaciekawi, w zależności od tego, jakiej odpowiedzi udzielicie na pytanie: co wydarzyło się w lesie? Jedyni powróciliście stamtąd żywi. Wy i Pratt, który zarzeka się nie pamiętać nic, poza swoimi diabłami.

Czas uciekał. Słowa, które powiedziała elfka na pożegnanie, kołatały się młodemu czarodziejowi pod czaszką. Teoretycznie miał jeszcze jakieś cztery godziny, zanim zajdzie słońce i będzie trzeba zająć się czymś innym niż zakupami. Oczywiście praktycznie czasu miał jeszcze mniej, ponieważ nie każdy rzemieślnik pracował cały Boży dzionek. Widząc trzech robotników, prawdopodobnie po zmianie w którymś zakładzie, podszedł do nich i machnął im przed oczami koroną.
- Witam panowie! Potrzebni mi jesteście do przeniesienia kilku rzeczy. Teraz dostaniecie po koronie, a jak wszystko dotrze bezpiecznie na miejsce, jeszcze po cztery.
Pokraśnieli z dumy, gdy nazwał ich panami. Nawet nie spróbowali pobić go i po prostu zabrać pieniądze. Nie, żeby im się to miało udać... Wysiłek wytężył pobrudzone sadzą oblicza. Nie musiał im czytać w myślach. Błysk chciwości zajaśniał im w oczach.
- Jaśniepanocku, sie znacy, ze to pinć koron bedzie po poniesieniu?
- Tak. Za mną!

Szybko trafił na sklep z wyrobami szklanymi. Tam wyładował skrzynkę menzurkami, alembikami, rurkami, moździerzami, pojemnikami na maści i mikstury. Bez żalu rozstał się z jednym pękatym mieszkiem podarowanym przez Terrichta. Wszystko było mu potrzebne, by móc tworzyć dekokty pomagające ludziom lub ładunki wybuchowe, gdy zdenerwuje do ta cała Biała Mewa.

Po drodze do krawca, zajrzał do wyrobnika zajmującego się sprzętem medycznym, gdzie nabył igły, skalpele i piły na gwałtowniejsze przypadki. Zanim dotarł do znanego sobie partacza, trafił też do lombardu, gdzie zauważył kryształy ogniskujące. Przeskanował je delikatnym czarem, czy aby na pewno działają i nie są jakąś podróbką. Wynik badań zadowolił go, po czym po długich targach i lekkiej manipulacji telepatycznej udało mu się je nabyć za cenę, którą uznał za rozsądną.

Na sam koniec odwiedził gnomiego krawca, do którego chodził się ubierać jeszcze w czasach praktykowania u Terrichta. Mały szyld był ledwo widoczny pośród innych w sporym budynku ułożonym w literę "U". Podwórko było całkowicie przeznaczone na stragany z przeróżną znajomością, zaś okna odznaczały się na brudnym, obdrapanym tynku całą paletą barw nęcącą, by wejść i sprawdzić, jakie to cuda właściciele mogą zaoferować. Ethard wszedł w znaną sobie wnękę, która aż prosiła się o zapach starych szczyn. Jednak zapachem, który tam dominował, była woń kulek na mole wydobywająca się zza mocnych, dębowych drzwi. Zapukał w nie i już po chwili otworzył mu mały, szary człowieczek z wielkimi okularami na nosie.
- O! Kogóż ja widzę! Zapraszam, zapraszam!
Czarne, szczeciniaste włosy zaczesane na bok zafalowały, odsłaniając długie ucho z zatkniętym zań ołówkiem oraz metrówkę owiniętą niczym szal dookoła krótkiej szyi. Ethard wszedł zaproszony gestem dłoni o długich, zręcznych palcach. Stanął w niewielkim pokoju, gdzie ściany pokryte były od podłogi, aż po sufit różnymi próbkami materiałów i ozdobników. Okręcił się dookoła zadziwiony ilością kolorów.
- Cóż, widzę, że się rozwinąłeś Zaimosie. Nieco więcej tu tego, niż ostatnim razem - wydusił z siebie w końcu.
- Trochę czasu upłynęło. Ale ale! Nie przyszedłeś tutaj na pogaduszki, ale pewno po jakiś zgrabny surducik, nieprawdaż?
- Tak właściwie po jakieś trzy komplety wyjściowych ubrań i coś trudnego do zniszczenia, w czym mógłbym pracować. Wiesz, jakieś modne teraz w Novigradzie rzeczy i coś, jak z dawnych zamówień.
- I jak mniemam, chcesz mieć to na wczoraj? - śmiech gnoma był suchy i nieco wymuszony. - Cóż, wszystko da się zrobić, tylko potrzebuję miary. Widać, że nieco zmężniałeś.
Ethard pa