Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

First & Second Confluence

     Syknął.
     Gorąca woda strumieniami przemywała wyrzeźbioną w jego prawej piersi ranę, układającą się w zestaw czterech pazurów. Robili to dla świętego spokoju — nie wiadomo, co ten skurwiały elf hodował pod paznokciami. Jeszcze tylko dwie powtórki i powinna być czysta. Chłopak poczuł na skórze chłodny dotyk delikatnej dłoni, kiedy druga przewiązywała jego tors bandażem niegdyś śnieżnobiałym, teraz nieco już zszarzałym. Oddawał się temu zabiegowi bez słowa sprzeciwu czy oznaki zniecierpliwienia. Po prostu siedział na zydlu, pozwalając zwiewnej sukience raz po raz ocierać się o jego odsłonięte plecy.
     - Gotowe - szepnęło stojące za nim dziewczę, wyciągając swe ramiona coraz niżej, by wreszcie przycisnąć swą główkę do jego karku. Czuł lawendowy zapach jej brunatnych włosów, aksamit jej skóry.
     - Dziękuję ci, Meyanno. - Physalis podniósł się ostrożnie, uwalniając z uścisku. Spojrzał do wiadra pełnego ciepłej wody. Zabarwione jego krwią, przypominało rozcieńczone wino, w którym pojawiło się oblicze chłopaka. Ciemny odcisk pięści na jego lewym oku bynajmniej nie dodawał mu uroku.
     - Ale żeś się załatwił. Tyle razy cię prosiłam, żebyś...
     - Żebym co? - przerwał jej ostro. Wziął głęboki oddech i spojrzał na nią, uśmiechając się delikatnie. - Mówiłem ci już, nie zrezygnuję z tego. Więc nie próbuj znów mnie przekonywać. Poza tym, tamten wygląda dużo gorzej. Nie przewidziałem tylko, że zacznie mnie drapać.
     Meyanna odwzajemniła uśmiech, jednak wypadł on raczej blado. Zupełnie, jakby skrywał się za nim smutek i rezygnacja. Opuściła wzrok.
     - Chcę tylko, żebyś na siebie uważał. Ja... - zawahała się. - To znaczy... Twoja matka zapewne martwi się o ciebie! Pomyśl, co ona czuje, kiedy tak znikasz i wracasz potłuczony. - Ciemne kryształy jej oczu wpatrywały się w jego twarz, przedzierając się przez gęstwinę opadających na czoło włosów.
     - Moja matka ma mnie gdzieś. Gdyby nie ona... - Zacisnął szczęki. - Zresztą, nieważne. Nic mi nie będzie, słowo.
     Podszedł do niej i położył ciężkie, szorstkie dłonie na jej drobnych, odsłoniętych ramionach. Złożył delikatny pocałunek na przykrytym grzywką czole, po czym narzucił na siebie leżącą obok koszulę. Złapawszy czarny płaszcz, wypadł przez okno, lądując na poprzecznej kładce i zniknął w mroku nocy. Przeskoczył następnie na balustradę sąsiedniego budynku, po czym wdrapał na balkon. Stamtąd przedostał się na wiszącą pomiędzy dwoma domostwami kładkę. Skrył głowę w kapturze, a poły ciemnego materiału narzucił na resztę ciała. Niemal niewidoczny, obserwował z góry samotne, kilkuosobowe oddziały, patrolujące okolicę.

     Siedział nieruchomo, śledząc szmaragdowymi tęczówkami przesuwające się po ścianach budynków języki światła, które jakoby pazury pełznącej bestii przesuwały się stale naprzód, wiedzione rozpalonym kawałkiem drwa niczym marchewką, co ją ktoś przyczepił do zawieszonego nad głową kija. Szybko jednak okręcały się, tonąc w bocznej uliczce i znikając chłopakowi z oczu. Wtedy to opierał swe szorstkie, ciągle nieco opuchnięte dłonie, przy przywierających do drewnianej belki biodrach, a odrzuciwszy głowę do tyłu, przyglądał się ogromnej liczbie tysięcy gwiazd, które ugrzęzły gdzieś tam – daleko. Nie wiedział dokładnie, ile ich jest. Słyszał jednak kiedyś, że tysiąc to bardzo, bardzo wiele.
     Strażnicy pojawiali się i odchodzili. Nikt nie zadał sobie trudu, by szukać nocnych wędrowców gdzieś po wyższych segmentach zabudowań. Może po prostu, z grzeczności, nie chcieli mu przeszkadzać w tej osobliwej formie medytacji i wyciszenia. Pozostawiony sam sobie miał czas dla siebie, mógł pomyśleć. Problem pojawiał się wtedy, kiedy Physalis łapał się na tym, że nie miał za bardzo o czym. Już dawno porzucił swoje nadzieje na to, że kiedyś, przy łucie szczęścia, uda mu się wyrwać z tej spływającej spermą nory i rozpocząć inne życie. Czasem jeszcze w snach miewał przebłyski niedoścignionego szczęścia, jednak i one, stopniowo wypleniane, coraz rzadziej przyprawiały go o szybsze bicie serca i mimowolny uśmiech.
     Siedział więc, niczym ptak na swej gałęzi, który, nauczony brać życie, jakim jest, nie potrafił i nie chciał już nic zmieniać.
     Drgnął mimowolnie, słysząc, że oto kolejni aktorzy pojawili się na jego prywatnej scenie. Naturalni, zupełnie nieświadomi faktu, że ktoś ich obserwuje. Rozejrzeli się wokół, jakby chcieli się upewnić w tym przekonaniu. Idioci. Chociaż to róbcie dokładnie. Jego uszu dobiegły poddenerwowane głosy, a następnie pukanie do drzwi, przy których się zatrzymali. Kiedy czyjś głos zaprosił ich do środka, Phys podciągnął nogi pod siebie i podniósł spokojnie ze swego siedziska. Ogarnął wzrokiem okolicę w poszukiwaniu innych uczestników przedstawienia, by mieć pewność, że i on nie stanie się jednym z nich. Pochylony, sunął przed siebie, niemal na czworaka, przedostając się przy pomocy kładki na dach jednego z domostw po drugiej stronie ulicy.
     Nie miał pojęcia, co tu się właśnie wyczyniało, jednak coś nie dawało mu spokoju. A może to po prostu zwykła ciekawość? Wojskowi bynajmniej nie przypominali nikogo, kto miałby nieść humanitarne wsparcie, tym bardziej o tak późnej porze. Postanowił to sprawdzić. Byś może natrafi na coś, o czym nie słyszały nawet jego koleżanki z Jedwabnego szlaku? Chociaż raz to on będzie w stanie podzielić się z nimi informacją, zamiast tylko korzystać z zasłyszanych przez nie plotek podczas średnio-pasjonujących gier wstępnych.
     Znalazł się na dachu domu, w którym chwilę wcześniej zniknęło dwóch mężczyzn, co przykuli jego uwagę. Przywarł do podłoża, próbując nasłuchiwać tego, co mogłoby się dziać wewnątrz. Spodziewał się posłyszeć strzępy rozmów, wspólne knowania albo, co gorsza, przeradzający się w jęk krzyk zarzynanego wieprza. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę z tego, co dane mu było ujrzeć. Dłonie ściskające głowice oręża nie przywodziły na myśl niczego pozytywnego. On sam, dla pewności, przesunął palcami po ciemnym materiale w poszukiwaniu swojej broni. Uspokoił się, czując jej ciężar w dłoniach. Powrócił do dawnego zajęcia. Jeżeli nie mógł niczego usłyszeć, obszedł na ugiętych kolanach całą powierzchnię dachu, by znaleźć odpowiednie ku temu miejsce. Nie miał najmniejszego zamiaru schodzić. Przynajmniej na razie.