Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Przez większość drogi dziewczynie nie zamykały się usta. Mówiła o tym, jak poznała Makrema, jak zabolała ją jego śmierć, i że ma na imię Mirt. W swojej opowieści poświęciła sporo czasu mężczyźnie, który przyniósł jej smutne wieści. Dokładnie opisał koniec życia elfa. A ona chciała się zemścić na kimś, kto bez powodu na środku placyku za fakt bycia innej rasy skazywał na ostateczność. W miarę swojej opowieści, a raczej zbliżania się do Czerwonej Dzielnicy jej twarz robiła się coraz bardziej purpurowa. Aż wreszcie nie wytrzymała, spuściła oczy i zamilkła skrępowana. Koszyk podskakiwał w jej dłoni w rytmie kroków.

Im bliżej znajdowali się paskudniejszej części miasta, tym Mirt bardziej się garbiła i coraz intensywniej wpatrywała w ziemię. Niechętnie też odpowiadała na wszelkie pozdrowienia obdartusów i brudasów, ale także podobnych jej nieludzi. Zadbanych choć biednych. Wreszcie otworzyła drzwi jednego z domów, które zaskrzypiały głośno. W środku było ciemno i duszno. Kręciło się tam więcej osób niż w niejednej karczmie. Izba podzielona była kotarami i sznurami, które zajmowały największą jej część. Gdzieniegdzie powieszono na nich pranie. Mirt skinęła leciutko głową do kilku osób i pospieszyła do schodów, którymi zeszła do piwnicy. Podziemie wyglądało podobnie, jak izba, którą dopiero opuścili. Podzielone ne części, w każdej krasnolud, elf, mieszaniec, zniszczone taborety, rozpadające się meble. Kobieta podeszła do zniszczonej, stęchłej kotary, którą pospiesznie rozchyliła wpuszczając Carvira do środka. Wnętrze było bardzo niewielkie. Brak okien rekompensowała świeca, jedna z bardzo wielu. Ich zapach zwyciężał nawet ze smrodem niemytych ciał. W kącie stał siennik, obok niego taboret, pod ścianą malutka szafka, na której stała miska. W misce było mydło.

- To tu mieszkam - wymamrotała. Nie patrząc na gościa wskazała mu jedyne krzesło, sama skierowała się do szafki, z której wyjęła jakiś pakunek. Usiadła na sienniku i szybko go rozpakowała. Była to malutka, drewniana skrzyneczka.

- To to dał mi Makrem przed wyjazdem. - W jej głosie brzmiały wstyd i skrępowanie. - W środku jest klucz, nie wiem do czego. To prawdopodobnie Makrem wyjaśnił w liście. Tylko... Tylko, że ten list zamókł i nic nie widać.

Wręczyła Carvirovi kawałek papieru. Zapisane na nim słowa były ledwo czytelne. Widać było, że kiedyś układały się one w wiersz, teraz jednak odczytać można było jedynie kilka początkowych liter z każdej linijki. Co więcej, nie zostały napisane we wspólnym, a w Starszej Mowie.

- Nie umiem czytać, ale pewnie i tak bym nie zrozumiała, nie znam tego języka. A co do tego tekstu, to wiem, z kim mógłbyś porozmawiać. Ale możesz też znaleźć kogoś na swoją rękę, co pewnie będzie prostsze.

Spojrzała na niego z wyczekiwaniem. Siedząc na sienniku z podkulonymi nogami wyglądała bardziej na dziecko niż dorosłą kobietę.

Od pamiętnej nocy w Rajzie, spotkania z Bestią i Niksą, minęło kilka dni. Dni, w których Szczur trzymał się nisko, starając się nie wychylać dupy. Kierował nim nie strach, a zdrowy rozsądek. Wolał oszczędzić problemów swoim konfratrom i przeczekać burzę. Co prawda wiedzieli oni o całym zajściu, w nieco innej formie niż to było naprawdę, nie było jednak sensu podejmować zbędnego ryzyka. Rana goiła się powoli i dobrze, przyprawiana odrobiną gorzałki podawanej doustnie. Tylko było kurewsko nudno. Miał może i czas, by pomyśleć o całym zajściu z WSI, ale monotonia go dobijała. Siedząc wciąż w czterech ścianach, Griffin rozważał nawet próbę nauki szczura w "martwego elfa" albo chociaż kości. Fortunnie dla temerczyka, czas zleciał szybciej niż sobie wmawiał. A ponieważ historia lubiła zataczać koło, skończyła się tam gdzie zaczęła. W Passiflorze.

Muszę się ogolić. Kurwa, miałem na to tyle czasu. - Skomentował w myślach swój zarost, oglądając się w lustrze. Który bezczelnie przekroczył dopuszczalne przez niego samego dwa centymetry długości. Szybkim ruchem dłoni poprawił bródkę i wyprostował się, rzucając krótkie spojrzenie w kierunku jednego z tutejszych szatniarzy, Radka. Raz jeszcze pożegnał go skinięciem głowy. Poprawił swój pas i opuścił lokal przez drzwi tuż obok zwierciadła.
Przyjemnie chłodne, wieczorne powietrze uderzyło łysą głowę, niosąc tak upragnione orzeźwienie. Energię, której człowiek potrzebuje po upojnym czasie między kształtami słodkiej Anette. Kierował się w stronę cisawej klaczy. Nim jednak Pas dotarł do swego konia, z krainy marzeń wytrącił go dziewczęcy krzyk i pijackie zawodzenie. Najpewniej znów jakiś palant nie chciał zapłacić panience za usługi. Nie pierwszyzna w kręgach ulicznej prostytucji. A skoro Szczur miał niegdyś swój udział w takowych, postanowił podać pomocną dłoń damie. Lub chociaż zobaczyć, co tam się wyprawia.

Griffin pojawił się w uliczce kilkanaście sekund później. Ocena sytuacji okazała się błędna. To byli klienci, nie klient. I nawet ich rozpoznał. Chujki były z Cidaris, gdzie zaciągnęły się na niewielki slup. Jego kapitan został aresztowany miesiąc temu, okręt skonfiskowany, a załoga rozpełzła się po mieście jak robactwo. Ci zdążyli dać się poznać przez częste nękanie dziewek. Zarówno tych na ulicy, jak i w Passiflorze. W lokalu jednak szybko byli eksmitowani.
Wkurwili go, przeginając teraz pałę totalnie. Scena była nad wyraz oczywista, nie pozostawiała żadnych złudzeń. Szczur nie lubił skurwysynów tego pokroju, zawsze zostawiając powód tejże nienawiści dla samego siebie. Jednak zawsze jasnym było, że takie zachowanie w jego obecności nie przejdzie. Ruszył wartko, zostawiając wyraźny ślad w ziemi. Dłonie skurczyły się w pięści, gotowe do użycia argumentów fizycznych.

Pojawił się tuż za zranionym w twarz Cidaryjczkiem. Jeden z kompanów odwrócił się od dziewuszki, zaskoczony nagłym najściem. Akurat by móc zaobserwować wspaniały moment lądowania prawego sierpowego Szczura na rannym. Rozległ się głośny plask, jakby uderzenie w coś pustego, i trafiony mężczyzna runął niczym kłoda prosto w błoto. Pech chciał, że tym razem nie była to zwykłe mordobicie w tawernie. Zdenerwowali Griffina. Bardzo go zdenerwowali. Reszta towarzystwa zrozumiała do tego czasu, że nie przyszedł tu by ustawić się w kolejce. Obaj puścili Belle, chcąc przejść do walki. Temerczyk nie zwlekał ani jednej zbędnej sekundy. Przeszedł dalej, chwytając najbliższego za głowę i nadgarstek. Z całej siły uderzył swoim celem o ścianę za jego plecami, rozpędzając się własnym ciałem. Otumanionego chłopka ściągnął za kark na kolano i potem dalej na glebę.
Krótki, intensywny ból dał znać o palącej, krwistej linii. Ciągnęła się od pachy prawie po sam łokieć Szczura. Adrenalina jednak buzowała już w żyłach, odciągając ból na drugi plan. To ostatni z trójki, ten najbardziej zorientowany. Widać nie w smak mu męski wpierdol, sięgnął więc po nóż i ciął nim żołdaka. Nie wiedział, jak bardzo go w tym momencie wkurwił.
- Nóż na mnie wyciągasz, kutasie? - ewidentnie temerski akcent zdawał się maskować jego złość. Brązowe oczy jednak krzyczały głośno, że teraz nienależy wchodzić mu w drogę.
Cidaryjczyk najwyraźniej nie posłuchał skrzętnie ukrytej porady w słowach Szczura. Ruszył znów naprzód, zamachując się swym ostrzem po szerokim łuku. Temerczyk był już przygotowany. Uchylił się od ciosu, skracając dystans, i chwycił nadgarstek napastnika. Obrócił go o prawie 360 stopni, wyginając do tyłu aż puści nóż. Puścił, dokładnie w momencie, w którym kolano wylądowało na jego brzuchu. Po kolejnym upadł na kolana, dając Griffinowi założenia dźwigni na trzymaną rękę. Jego noga nacisnęła łokieć, z którego rozległ się cichy trzask po chwili. Niedoszły nożownik zawył w bólu, odwołując się do swoich przodków, godności człowieka oraz matki Szczura.
Reszcie cidaryjskiej kompanii udało się zebrać do kupy. Wciąż nie mogąc ustać prosto, przyćmieni przez ból, przyjęli z goła inną taktykę. Chwycili leżącego za nogi i pociągnęli, wyrywając dzielnego kumpla z uścisku temerskiego wojaka. Spowodowali też kupę bólu nożownikowi, ale nie to było ważne. Głównym założeniem ich planu była ucieczka. Więc zaczęli spierdalać.

W pierwszej sekundzie Griffin wyrwał się za nimi, chcąc wbić im do głowy nieco kultury. Stanął jednak po pierwszym kroku, przypominając sobie o prawdziwej ofierze całego zejścia. Z zaskoczeniem przyjrzał sie dziewczynie, która bez najmniejszych wątpliwości nie była kobietą pracującą w najstarszym zawodzie świata. Delikatne, dziewczęce rysy twarzy. Smukłe kształty ukryte pod prostą suknią. I te oczy. Zjawiskowe oczy. Ich wyjątkowa kompozycja sprawiła, że Szczur pozwolił sobie na sekundę kontemplacji. Przystąpił do niej krok bliżej, opuszczając ręce wzdłuż ciała. Kilka kropel krwi momentalnie spadło na grunt. Poczuł ponownie powracający ból, krzywiąc się przy tym nieznacznie.
- Banda skurwysynów, co? - Chciał się uśmiechnąć, ale nie wyszło. Wyszedł za to syk bólu, który rósł z każdą chwilą. - Cała jesteś, ptaszyno?

Ostatnio edytowany przez Szczur (2016-09-07 04:07:21)

Zaimponowała mu. Sam fakt, że zachowała zimną krew był czymś. Takim opanowaniem wykazywały się jedynie doświadczone dziwki. Reszta najczęściej szarpała się, piszczała i wrzeszczała, wzywając Wieczny Ogień i straż miejską od czasu do czasu. Młoda dama nie wyglądała ani na jedną, ani na drugą. I jeszcze utrzymała na glebie jednego z nich. Zuch dziewczyna. Dziewczyna, bo ile ona mogła mieć lat? Nie dałbym więcej niż dwadzieścia. Odpowiedział w sobie myślach. Jej smukła sylwetka i ubiór też nie wskazywały na żadne konotacje z bardziej bojową profesją.

Największe wrażenie wyrwało na nim dopiero zachowanie po uprzejmiej wymianie argumentów z Cidaryjczykami. Ptaszyna odłożyła na bok własne troski, chcąc udzielić pomocy. Przynajmniej w jego mniemaniu. Jednakowoż w odbiorze jej zachowania przez Szczura, rozpoznał on tak dobrze znaną mu cechę, której posiadaczem bez wątpienia był on sam i jego kompani. Poza tym, zawsze miło widzieć ludzkie odruchy w tym smutnym jak pizda mieście.

- To nic takiego... - zaczął, milknąc po chwili. Nie, żeby zgrywał twardziela. Czy też się zawstydził. Jedynie... Te oczy.

Jej oczy naprawdę były wyjątkowe. Ogromne, głębokie. Piękne. Coś sprawiało, że człowiek chciał się w nich zatracić. Być może naturalna iskra lub to niezwykłe połączenie. Szczur był jednocześnie na swój sposób zauroczony, ale i ciekawy. Kiedyś pił z jednym biegłym w medycynie. Doctor honoris causa, profesor nadzwyczajny et cetera, et cetera, wspomniał mu o przypadkach różnokolorowych oczu. Hetero... Heteroseks... Heterocoś. Nigdy jednak nie widział takowych, a już szczególnie o intensywnym fiołkowym kolorze jak te. Pasowało do wszystko do słodkiej otoczki jej twarzy, jak nic innego. Tak delikatne rysy i duże oczy zdarzało mu się widzieć najczęściej u... Aen Seidhe. W tym momencie uderzył go fakt, że nawet mu to nie przeszkadza. Elfka, nie elfka, te oczy to ma świetne. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że znów gapi się na nią. Tym razem odrobinę za długo.

- Taaa, także tego. - chciał podnieść rękę w geście zażenowania, jednak ból w łokciu szybko wybił mu ten ruch z głowy. Westchnął głęboko, klnąc w myślach na sukinsyna który to zrobił. Wyciągnął rękę w kierunku Belli, wyprostowaną. Gambeson zdążył lekko przesiąknąć krwią. Gorzej wyglądała biała koszula, teraz ozdobiona przez kilka czerwony pręg po ściekającej krwi. - Damie się nie odmawia, prawda? Skoro się znasz.
Zresztą, co złego jest dać podotykać się tak uroczej dziewuszce? Jak za darmo to trza brać, nie wybrzydzać.

- Nie jesteś stąd, co? - zagaił, chcąc podtrzymać konwersację. - O tej porze to tu można znaleźć tylko dziwkę albo wpierdol. Nie wyglądasz jakbyś szukała którekolwiek z nich.

Ostatnio edytowany przez Szczur (2016-09-08 15:44:33)

- Pierwszy raz, mówisz? Gorzej niż w opowieściach, co? Perła Północy. Dobre sobie. Smród jak wszędzie, czasem nawet większy. W każdym razie, jak szukasz noclegu i masz trochę grosza, to nie tutaj, ptaszyno. Na Twoim miejscu szukałbym... Ej no! To jest całkiem dobra koszula! - zareagował momentalnie na rozerwanie jego rękawa. Uspokoił się jednak od razu. W końcu dziewczyna mówiła, że się zna. Mogła by się też znać na szyciu. - Podtrzymał się na duchu po jakże dotkliwej stracie.

- Co ja mówiłem? A tak. - kontynuował swój monolog. - Jak masz trochę grosza przy duszy, to wybrałbym nocleg w Nowym Mieście. Tam nawet gówno nie śmierdzi, jak to mawiają niektórzy. Mógłbym... O?
Po raz kolejny przyszło mu rozdziawić gębę i wgapić się w dziewuszkę. Chociaż tym razem powodem było to, co owa panienka robiła. Czary. Ona jest czarodziejką? Chyba zwiała z Aretuzy, czy coś.
Pierwszy raz jego ktoś na nim czarował. Całe szczęście, że w dobrej intencji. Uczucie było dość osobliwe. Tak jakby mrowienie w około rozciętej tkanki. Tkanki, która na jego oczach zrosła się. Nawet po bliźnie nie było wkrótce śladu. Jedyną pozostałością było lekkie uczucie swędzenia w tym miejscu.

- O kurwa... To Ty umie... - Odezwał się po wszystkim. W trakcie rozmowy z młodą damulką nie było mu dane skończyć chyba żadnej wypowiedzi. Tym razem nawet nie narzekał, bowiem Ptaszyna runęła w dół jak kukiełka, kompletnie wyłączona. Szczurze ręce chwyciły bezwładne ciało prawie, że w ostatnim momencie. Temerczyk zastygł tak w pustej uliczce.
Zdziwiony rozejrzał się w lewo, prawo i znów dół, na nieprzytomną. Nie wiedząc co należy czynić z czarodziejką w tym stanie, powtórzył tę czynność jeszcze kilkukrotnie, główkując nad całym zajściem.
- Dobra ej. - przykląkł w końcu, z wyczuciem opierając Belle na kolanie, wciąż asekurując ramieniem. Sprawdził pierw oddech. Dycha. Znaczy się, zemdlała. - Obudź się, Ptaszyno. - wolną ręką poklepał obydwa policzki. - Łuuhuu. Jest tam kto?

Po kilku kolejnych próbach dał za wygraną. Odjechała kompletnie. Kaplica. Griffin wsadził zdjęta rękawice za swój pasek, chwycił dziewczynę oburącz i podniósł się wraz z nią. Nadal nie zdecydowawszy co dalej robić, ruszył wolnym krokiem w kierunku Piwoszki.
Pierwszą myślą było zostawić elfkę po prostu w Passiflorze. Uznał jednak, że to chybiony pomysł. Zostawić tak nieprzytomną dziewczynę w burdelu? Nieludzia? Nie wypadało. Żołnierski honor nie pozwalał zostawić tak panienki. Niby byli kwita - on uratował ją, ona zaleczyła ranę. Jeśli jednak dobrze to rozumiał, zrobiła to nie zważając na swoje samopoczucie, aż zemdlała. I wtedy Szczur postanowił zrobić coś głupiego, według jego standardów.
Chwilę szarpał się z wodzami Piwoszki. Ciężko jest odwiązać konia jedną ręką, trzymając kogoś na rękach. Nawet drobną osóbkę jak Belle. W końcu się udało. Upewnił się, że wodze leżą dobrze w dłoni, poprawił omdlałą pasażerkę. I nonszalancko drepnął się do domu. Meliny, która przyszło zajmować Pasom w Novigradzie.



Na miejscu nie było żadnego z pozostałych lokatorów. Cichy został w Passiflorze, a reszta miała "służbę w ambasadzie". Szczur odetchnął z ulgą i prawie parsknął śmiechem, gdy zrozumiał, że czuje się jak młokos, który przytargał do dziewczę pod nieobecność rodziców. Fakt faktem, była to kryjówka sił specjalnych. I to nie byle jakich, bowiem ludzi Roche'a. Znany z polowań na Scoia'tael. Co, jeśli Belle była jedną z nich? Griffin postawił na przeciwną kartę i miał szczerą nadzieję, że tym razem się nie pomylił.
Ułożył dziewczynę w swoim pokoiku, na niezbyt wygodnym łóżku z pościelą drugiej świeżości. Mało luksusowo, chociaż bez wątpienia lepiej niż w błocie na ulicy. Chwilę przyglądał się jeszcze nieprzytomnej, ale nie wygłówkował nic więcej, jak jej pomóc. Chyba powinna odpocząć.
Wyszedł na zewnątrz by zaprowadzić Piwoszkę na podwórze i tam ją oporządzić na noc. Zawsze dbał o swoją klacz. Była w końcu jedną z jego najlepszych przyjaciół. Cichszym nawet od Cichego. Gdy ta była już gotowa na noc, wrócił do kamieniczki i zakwaterował się w jadalni przy butelce żytniej. Dla komfortu zdjął pas, kładąc go na stole, tuż obok swoich nóg które nań zarzucił. Nie bronił się za specjalnie przed snem. Po kilku kubkach sam odpłynął.

Z tematu.

Ostatnio edytowany przez Szczur (2016-09-09 00:00:24)

Wstyd... Czuła go za każdym razem, gdy widziała jak ludzie traktują nieludzi i siebie nawzajem. Wstydziła się, że musiała nazywać się człowiekiem. Gdyby tylko mogła wybrać, chciałaby narodzić się, jako elfka , krasnoludka lub niziołka. Uważała, że tylko te rasy znały prawdziwe znaczenie "człowieczeństwa". Nigdy bowiem nie przeczytała, w żadnej księdze, by to nieludzie po przybyciu ludzi do tego świata, od początku byli do nich wrogo nastawieni. To ludzie zaczęli tą wojnę ras! To wszystko była ich wina! Gdyby tak wreszcie przejrzeli na oczy...

- Marzenie ściętej głowy- Zaśmiała się pod nosem, lecz jej uśmiech szybko znikł, zastąpiony zniesmaczoną miną. Jej oczom ukazał się bowiem widok gnijących zwłok, częściowo zjedzonych przez szczury. Całe szczęście, że nie mieli tu ghuli...
- Dobra, to chyba tutaj- Pomyślała, widząc kawałek dalej budynek, o którym mówił jej mistrz. Dziwne, że biedota jeszcze go nie ograbiła. Wszak widać było, że mieszkańcom tego domu wiodło się lepiej. A może to było tylko złudzenie? Może oni również gryźli biedę? W końcu znachor pomagał nie tylko tym, którzy mieli czym zapłacić, ale również żebrakom bez grosza przy duszy. I właśnie tym zaskarbił sobie wielki szacunek ze strony dziewczynki. Stał się dla niej wręcz autorytetem i to jemu była posłuszna, pomimo wszelkich przeciwności losu. Ale... W tej chwili... Coś było nie tak. Kazał jej iść do tego domu, nie zatrzymując się nigdzie ani na chwilę, lecz w głębi serca czuła, że ta wyprawa nie będzie taka prosta. Miała przeczucie, że stanie się coś złego. I stało się... Gdy tylko minęła jedną z bocznych uliczek, usłyszała wydobywające się  stamtąd odgłosy. To dwóch mężczyzn znęcało się nad jakąś kobietą nieznanej rasy. Mogła być kobietą lekkich obyczajów, nędzarką lub nieludziem. A jej oprawcy, wyglądali na takich, dla których w sumie nie ważne było, czym przewiniła. Z pewnością tylko szukali okazji, by komuś przylać. A skoro mężczyzna mógłby im oddać, to rzucili się na kobietę. Bohaterowie, psia krew!

- Mówi się, że to nieludzie są dzikusami, a tu proszę... Ludzie biją ich na głowę!- Krzyknęła, odwracając się twarzą w kierunku agresorów. Czy czuła strach? Ani trochę, co w sumie nie było dla niej niczym dziwnym. Nessa często miała problemy z instynktem samozachowawczym. Gdy widziała czyjąś krzywdę, kompletnie zapominała o zdrowym rozsądku. Powinna stamtąd natychmiast uciekać, martwić się o siebie. A co robiła? Stała tam i wymądrzała się jak głupia przed silniejszymi od siebie...

- Mam nadzieje, że jesteście po prostu pijani, bo jeśli nie... To będzie znaczyło, że mam do czynienia ze zwierzętami!. Prawdziwi faceci zachowaliby się inaczej. Używaliby rozumu, a nie siły- Dodała. Brawo! Nagroda za szczyt debilizmu wędruje do Nessy! Teraz tylko czekać, aż rozprują jej brzuch mieczem lub zbiją na kwaśne jabłko.

Ostatnio edytowany przez Wiewiórka (2017-09-05 17:24:05)