Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Późny wieczór, wyjątkowo ciepły, a nawet można by rzec że parny, trwał w najlepsze. Gdzieś tam w oddali słychać było czyjeś śmiechy, nijak odróżnić, azali damskie, azali męskie. Po prostu, pijackie, rozpustne i pełne swawoli śmiechy.  Z drugiej strony zaś nachodziły na siebie wrzaski, również niewiadomego pochodzenia i... przyczyny. Nawet kot miauknął, pies zaszczekał, inny zawył do księżyca, a dosyć blisko rozległ się dźwięk tłuczonej butelki. Na niebie nie skrzyły się gwiazdy, chociaż księżyc nieraz przemykał, osnuty włóknistymi kłębami chmur. Temperatura i wilgotność były wręcz niebotyczne i ciężkie do ścierpienia. Czyli tak, jak od kilku dni. W końcu burza będzie musiała nadejść.

Wernik, cokolwiek w tym momencie robił – spał, ślęczał nad fascynującym jak na taką godzinę zajęciem, musiał przerwać ową czynność. Powód był zgoła prozaiczny. Ot, czyjeś natarczywe pukanie doszło jego uszu, wbiło się w umysł i nie chciało stamtąd wyjść, podobnież do natrętnego interlokutora. Pukanie szybko przeszło w walenie pięścią po drzwiach, aż w końcu Rodonit, chcąc nie chcąc, musiał zobaczyć, któż to nachodzi go w zdaje się podczas zaczątku nocy. Ledwo nacisnął klamkę, ledwo do środka wtargnęło nieco świeżego powietrza, już drewno zaskrzypiało, gdy niespodziewany gość natarł nań i wtoczył się do sieni, przy okazji nieco popychając Wernika. Ktoś, a raczej dwóch ktosiów, okazali się być nieznajomymi licami dla chirurga, lecz powód ich wizyty nie pozostawiał wątpliwości, iż nie jest to spotkanie na nocną pogawędkę.

Dwóch ich było, jeden sporej wielkości w wysokości i szerokości, choć oczywiście mowa tutaj o mięśniach. Kark gruby, głowa łysa, nos kartoflany i czerwony, oczy małe, głęboko osadzone i mętna, a szczęka kwadratowa z kilkudniowym zarostem. Koleżka podtrzymywał swego kompana o sporo mniejszych gabarytach, a z gęby wyglądającego doń cwaniaczkowato. Ten, o krótkich, szpakowatych włosach i twarzy typowego złodziejaszka, był powodem wizyty w domu Rodonita. Był pokaleczony ostro – dokładniej rzecz ujmując w trzech miejscach. Pierwszym z nich było ramię, lecz to była akurat niegroźna rana. Drugim okazał się prawy bok, miejsce nieco powyżej miednicy, ale najgorsza rana okazała się tkwić u lewego boku. Cięcie zaczynało się od dolnej połowy lewej piersi i ktoś postanowił przejechać nożem aż do wysokości pępka, zostawiając przy tym nóż. Złodziejaszek nie wyglądał najlepiej, a nawet można by rzec, iż wyglądał strasznie... a robota do najlżejszych należeć nie będzie zważywszy na fakt, że prędzej było mu do grobu niż do utrzymania świadomości.

— Trzeba mu... pomóc! — wysapał większy z nich, poprawiając sobie rannego. Z tego co widział chirurg, krwi sporo ubyło już i nadal się lała, a czasu było coraz mniej...

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2017-07-21 23:43:17)

Krwawiącego kompana mężczyzna bezceremonialnie wtargał do domu Wernika, wręcz ciągnąc go za sobą, gdyż ten zdaje się stracił właśnie przytomność. Zignorował początkowo słowa Rodonita, ciągnąc rannego prosto na stół operacyjny, gdzie nad wyraz delikatnie położył go nań i ułożył w prostej pozycji.  Dopiero wtedy zerknął wyraźnie zmartwiony na chirurga i odchrząknął, wycierając brudne od posoki dłonie o swoje szmaciane ubrania. Nie uszło uwadze mężczyzny, iż ten ma świeżo poobcierane kostki świadczące o niedawno toczonej bójce. Chyba że to była jednostronna walka, co było często spotykane wśród gangów, które lubiły stosować różne metody szantażowania tych, którzy czymś im zawinili.

— My od Frydera jesteśmy — zaczął niepewnie. Rodonit znał doskonale to miano. Fryder był jednym z bardziej wpływowych szefów gangów w Novigradzie, a jego ludzie dosyć często tutaj zaglądali, szukając ratunku od złamanych nosów, nóg i rąk, kończąc na takich przypadkach, jak ten cwaniaczek na jego stole operacyjnym. Towarzystwo szczyciło się tym, iż przywódca opłacał im wszystkie zabiegi, dbając o dobrą kondycją swych sługusów. Czasem więc przychodzili z gotowymi pieniędzmi, a czasem... cóż, Rodonit właśnie znalazł się w tej drugiej sytuacji. — Wie pan, on zapłaci, jak tylko skończy robotę. — widać było, iż osiłek nie czuje się komfortowo w towarzystwie oschłego chirurga, szczególnie nie mając nic w zanadrzu, czym by zaspokoił żądzę pieniądza Wernika.