Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Na dzielnicę nieludzi padł cień. Wielki obły, ciemny kształt sunął powoli przez brudne i ciasne uliczki, przysłaniając sobą całe niemal światło jakie dawało słońce podczas tego pogodnego poranka. Długi, rzucany na ziemię i okoliczne ściany, wpełzał między zaułki i bramy, sunąc powoli i nieubłaganie przed siebie, cal po calu pożerając wszystko co znalazło się na jego drodze.
Mały krasnoludek bawiący się przy odrapanej cembrowinie, widząc go, rozdziawił usta w krzyku i wypuszczając z rąk drewnianego bączka, z wrzaskiem uciekł do domu. Wyglądająca zza firany, wiecznie czuwająca, wiedząca wszystko i o wszystkich, stara jędza Weychslerowa, pospiesznie zatrzasnęła okiennice. Oderwała się od siebie i obróciła głowy parka elfich ćpunów, całująca się pod murkiem. Biegnący na giełdę młody gnom, zatrzymał się w miejscu, i zawróciwszy, poszukał innej drogi.

Przepchnąwszy się przez wąskie alejki cień, w całej swojej okazałości wyrósł w centralnej części dzielnicy nieludzi, kierując się prosto do kuźni starego Zigga, który nie zdążywszy jeszcze rozpalić pieca, siedział w swoim przytulnym mieszkanku, obwieszonym bronią jak mały garnizon. Rozległo się łomotanie do drzwi.

Drzwi, które rozwarte, ukażą mu przysłaniającą słońce górę, o wypukłym zboczu imponującego brzuszyska. By dojrzeć jej szczyt, przypominający wąsatą brukiew z parą dwóch, małych, błyszczących się ciemnych oczek o uważnym wejrzeniu, krasnolud będzie musiał zadrzeć własną głowę. Gość bowiem, wręcz wszelkim warzywnym i geologicznym skojarzeniom okaże się być ludzkim mężczyzną. Odzianym w opinający się brązowy kaftan z narzuconą nań burą półtuniką, zielone nogawice, wytarte ciżmy. Z kilkoma raczej kiepskiej jakości kruszcu, srebrnymi pierścieniami ze znakiem cechu kupieckiego zdobiącymi mnogo krótkie, serdelowate palce nieznajomego.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2016-09-27 03:30:18)

Brukiew, choć zdawało się to niemożliwym, poczerwieniała jeszcze bardziej i sapnęła gromko, powiewając długimi jak wiechcie pakuł wąsami. Zachłysnąwszy się dostatecznie głęboko, gruby olbrzym wykonał ruch jak gdyby zechciał cofnąć się o krok i odstąpić od progu domostwa nieludzia, jednak ciężar brzuszyska przywiódł go z powrotem do przodu, tak że w efekcie jejmość zakołysał się tylko na obcasach w tył i w przód.

— No, tego — zagaił niewyraźnie głosem o niskim burkliwym tonie, przebierając palcami i w nerwowym, noszącym znamiona natręctwa ruchu, przekręcając pierścienie trzymające się paluchów. — Nic żem nie zamawiał, panie krasnolud — objawił swój zamiar nieznajomy, po czym obejrzał się za siebie, łypiąc nieufnie przez ramię. — Ja tu, tego, w sprawie... Prywatnie. Kupiec bławatny Janos. Z cechu — przedstawił się, mlasnąwszy i skinąwszy głową, co w obecnej sytuacji miało być chyba czymś w rodzaju ukłonu. — W imieniu kolegów, też cechowych. Wędkarzy z zamiłowania. Bo, my żeśmy słyszeli, że pa... Że kolega też wędkuje i umyśliśmy coby... No, nie ma co tak na przedsionku strzępić pyska! — Oznajmił, chwytając się pod boki by dodać sobie animuszu, starając się nie zauważać ciekawskich spojrzeń, posyłanych przez ukradkowych obserwatorów całego zajścia przyglądających się wyraźnie speszonemu grubasowi z ulicy.

— To jak? Można wejść? — Spytał, zaglądając krasnoludowi ponad ramieniem i głową do wnętrza jego domostwa.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2016-10-22 18:46:20)

Chowając głowę w ramiona, kupiec bławatny Janos przekroczył próg domu krasnoluda, szurając ciżmami po posadzce. Łypiąc ciekawie spod pochylonego, zmarszczonego czoła, oglądał się ciekawie na boki po wnętrzu domostwa, podczas gdy gospodarz prowadził go do stołu. Gdy znaleźli się już przy nim obydwaj, a pieniek zachybotał się pod siadającym gościem, ten sięgnął po podane mu piwo omal się nie zachłysnąwszy. Nie wiada czy bardziej nim, czy okazaną mu gościną.

Kiełkujące gdzieś z tyłu głowy Ziggsa przeczucie, że spotkali się wcześniej nie dawało mu spokoju do momentu, gdy w końcu dało za wygraną. Ludzie, w tej liczbie zwłaszcza kupcy bławatni i miejscy rajcy byli dla poczciwego krasnoluda trudni do rozróżnienia. Jednakowo duzi, pospolici, nieprzyjemni w obyciu i mający tendencję do niezauważania niczego poniżej metra pięćdziesiąt, chyba że akurat upuścili koppera. To małe miasto, niewykluczone, że minęli się kiedyś na targu albo w urzędzie.

— Zdrowie — beknął Janos, poczęstowawszy się i ocierając pianę z wąsów.

— No — oznajmił pośród ciszy, która nagle zapadła. Gdy nie przyniosło to zamierzonego efektu dodał jeszcze... — No.

— No! — skonstatował na zakończenie, sięgając ponownie po kufel, by za moment odstawić pusty na stół. — Widzę, że mam do czynienia z wytrawnym łowcą! — zahuczał, wskazując na półmisek. Kawał ryby oderwał się od talerza i za sprawą upierścienionej dłoni poszybował prosto w bezdenną gardziel gościa.
— Wiecie pewnie, szanowny kolego, że najlepsze okazy można naleźć nie przy brzegu, ale na samej wodzie. Tam jest żywioł! — ciamkał rozentuzjazmowany Janos, wycierając utłuszczone palce w materiał nogawic. — Stąd umyślilim... Umyśliłem, że a może by tak... Panie kolego, powiem krótko — urwał dobitnie Janos i zmarszczył się, tak że od ciżm po same brwi był dobitny jak sto pięćdziesiąt. Złożylibymy się na łódkę do wspólnego wędkowania. Naczy ja, naczy my i mój kumotrzy Zyvist i Olkust. No i, tego, wy.

— No? — Pytanie zawisło w powietrzu niczym pierd na pogrzebie.

Rozochocony Janos, chrząknął uradowany na słowa krasnoluda, po czym porzucając na moment rybę, zawtórował gospodarzowi, wznosząc swój kufel do toastu. — No to kręci młynarz kołem!— huknął, po czym stuknął się naczyniem z siedzącym naprzeciwko mistrzem sztuki kowalskiej. Kolejne minuty po wychyleniu kufla spędził aktywnie na obżarstwie, bez zachęty sięgając po przyniesiony mu poczęstunek, w myśl zasady "zęba wydłubię, ale co zjem to moje".

Po spędzonej na dłuższej chwili niezręcznego milczenia przerwie, zdającej się trwać dwa miesiące bez mała, przyprószone piwną pianą wąsy zatrzęsły się za sprawą wydymających się pod nimi warg. Janos zamierzał przemówić albo znowu ulżyć żołądkowi.

— Czterdzieści koron — oznajmił, patrząc na nie na krasnoluda a na podstawiony mu przed nos, napełniony kufel. — Po taniości! — zastrzegł szybko, unosząc w górę paluch, szybko, w przerwie między następnym łykiem. Kupiec bławatny postanowił wziąć sobie do serca słowa Zigga o korzystnym wpływie chmielu na zdolności umysłowe. Swoje postanowienie spełniał wcale ochoczo i najlepiej jak potrafił — przez żołądek.

Pokraśniawszy, kupiec bławatny Janos podkręcił wąsa, wyraźnie zadowolony z szybkiego przebiegu sprawy.

— Za owocną! — zakrzyknął, wznosząc kufel wraz z krasnoludem, potrząsając jego dłonią i swoimi dwoma podbródkami. Po spełnieniu toastu Janos opuścił warsztat i domostwo kowala, zostawiając go samego pośród dopitych kufli, opróżnionych talerzy i rodzących się właśnie planów.

Spoiler:

Odjęto czterdzieści koron z ekwipunku.

Nie ma to jak wstać sobie po krasnoludzku, normalnie dzień prawie jak zwykle. Jedyny problem to taki iż czasami za dużo ryb i piwa kończy się porannym kacem. Takoż było i tego dnia, Zigg próbując wstać, zapomniał dostawić drugą nogę. Kilka razy zdarzyło się, że obił sobie mordę, no ale kto by pomyślał, że dzisiaj jego katem będzie podłoga. Jako, że masę ma dość sporą, gruchnął porządnie o podłogę.

No po prostu, gorzej być kurwa nie mogło, na chuj ja tyle pije. Duvvelsheyss!

Zaklął pod nosem, oczywiście jak tylko pomyślał, że gorzej być nie może, no to po prostu pierdolnęło i musiał popędzić na swoich krótkich nóżkach popędzić do wychodka. Kiedy już na trochę rozklekotanym sedesie, a nie wróć na desce z dziurą, jaki sedes, kurwa nie te czasy, że każdy ma porządną toaletę. Czasami z racji swojego już wieku i patrząc na cuda świata, zdarzało mu się świrować. Całkiem możliwe, że kiedyś mu ktoś podsypał jakiś grzybków do piwka. No ale wróćmy do tematu, nasz mistrz kowalstwa właśnie stawiał swój drugi klocek, gdy nagle rozległ się dźwięk kołatki.

Nosz, ja pierdolę, nawet wysrać się człowiek nie może w spokoju.

Po ogólnym ogarnięciu się, podciągnięciu spodni, wylazł ze swojego wychodka, skierował swoje kroki w stronę drzwi. Gdy już znalazł się, odchylił 'judasza' i spojrzał, któż to zakłóca jego wewnętrzną kontemplacje na jego własnym tronie. Ujrzał postać w kapturze, ale całkiem możliwe, że był w stanie dojrzeć, kosmyk wypadający poza ukrycie. Niecodziennie widzi się takie osoby. Po chwilowej krótkiej rozmowie w myślach postanowił wpuść nieznajomą persone, pociągnął ją lekko do środka, po czym zaryglował drzwi. Mimo wszystko wolał być pewny, że żadni psia jego mać strażnicy miejscy nie będą psuć mu reputacji.

W razie co broni pod dostatkiem, to się obronię, ha.

- Któż to mnie nachodzi? Normalnie nic nie można zrobić, bo co tylko zacznę, to kurwa zawsze ktoś zapuka do tych pierdolonych drzwi - zaczerwienił się lekko na twarzy.

- Jakiego psia mać czeladnika, jeszcze by mi kurwa co wyniósł- splunął pod swoje nogi.
Na samą myśl, że miałby z kimś dzielić swoje tajemnice, aż go zaczęło telepać. Po kiego grzyba miałby mu być jakiś przydupas. Sam zawsze świetnie sobie dawał radę, więc nie potrzebował nikogo więcej do pomocy. Cóż sobie ta osóbka myśli.

- Osz kurwa, kobieta - ugryzł się w język. - Niech pani wybaczy te złe maniery krasnoluda, ale po prostu nie wiedziałem z kim mam do czynienia, myślałem, że ktoś po prośbie chodzi. Powitać panią Orlaith, jestem Ziggrund, ale proszę mówić w skrócie, Zigg - skłonił się lekko.

No dość rzadko się spotyka coby bladolica przychodziła z prośbą do kuźni, przeważnie to sami faceci, ciekawa osoba i ciekawe który to klient mnie polecił.

Za oknem już słońce pławiło się coraz wyżej, wypełniało kuźnie przyjemnym ciepłem

- Jeśli chodzi o stal, to u mnie najprzedniejsza w całym Novigradzie, miło się dowiedzieć, że jeszcze o mnie pamiętają, ha! - Wypiął dumnie swoją pierś.

Kiedy spostrzegł, że Orlaith zwróciła swój wzrok na jego skromną, a może i nie skromną kolekcję, w jego oczach coś błysnęło, normalnie jakby żywy diament rozświetlił się w nich. Sam spojrzał na swój dobytek sztuki płatnerskiej, lekkim ruchem ręki otarł łzę, która skapywała po jego policzku do gęstej brody.

- Coś konkretniejszego ma być z tej stali? Kolczyki? Naszyjnik? Bransoleta? A może tiara? - Zaczął zagadywać swą rozmówczynie, coby zetrzeć tragiczne wręcz wrażenie po początku ich znajomości, pewnie uznała go już za nieokrzesanego i niewychowanego.

Zauważyć jednak trzeba, że zdarzało mu się to ostatnio nagminnie, za bardzo ciągnęło go do ukochanej gorzałki, mahakamski dwójniaków, trójniaków, wina takie jak  Est Est trzymał na wyjątkowe okazje, które czasami niewiele miały wspólnego ze świętowaniem czegokolwiek.

- Usiądźmy przy stole - zaproponował.

Krasnolud dziś od rana był w parszywym humorze, ale, że klientka mu się trafiła i trzeba przyznać, że lico jej było niezwykłe. Uroda białogłowej olśniewała, tak, że czasami Zigg kilka razy musiał potrząsnąć swą głową coby nie zgubić się w jej oczach. Zataczał się lekko na swych nogach, długonocne libacje czasem bywają przykre w skutkach. Doczołgał się do swojego stołka i usiadł na nim. Jak dobrze, w końcu moje nogi trochę dychną.

- Stal, ach widzę, że wiele by każdy dał, coby się zwiedzieć skąd ona, a no w sekrecie mogę Ci powiedzieć, że z miejsca sekretnego, gdzie żaden psubrat i inne tałatajstwo nie wejdzie, po prostu dobre kontakty, ale nic więcej nie mogę powiedzieć, bo... - tu przerwał swą wypowiedź i przejechał palcem po szyi. Wzdrygnął się lekko na samą myśl.

- Czyżby panna śmiała wątpić w me umiejętności, jeśli ma panienka kawałek stali lub innego metalu, to mogę napalić w kuźni i zrobić rzeczone kolczyki.  - Nic nie mobilizuje bardziej jak wątpienie kogoś w twe umiejętności.

- Raczej i innego cechu, ale Orla wybacz staremu krasnoludowi, po prostu taką libację miałem ostatnio, że pozbierać się nie mogę, dlatego zaproponowałem interesy przy stole - uśmiechnął się do niej ciepło.

- Dzisiaj ja się nie napije, ale może mógłby zaproponować Tobie, kieliszek przedniego wina? - zagadnął do kobiety.

Ostatnio edytowany przez Kris (2017-04-14 23:20:26)

Physalis spoglądał na Bogdana wzrokiem, który mógł wyrażać wszystko. Nie sposób było jednak odczytać, co właściwie miał zamiar tym spojrzeniem pokazać, jako że znużenie mieszało się z poirytowaniem, zapewne związane z niezbyt przychylną opinią Kravca na jego temat. Oprócz tego wprawniejszy obserwator dostrzegłby także podniecenie, jakie wywoływała w nim myśl wzięcia udziału w zadaniu o takiej randze.

Wyciągnął dłoń i zważył w niej pochwycony mieszek. Nie skomentował bynajmniej wyszukanych mądrości, jakimi uraczył go pachołek Florenta. Miast tego zaczekał, aż zniknie mu z oczu, by wreszcie, bez zbędnego pośpiechu, wysypać zawartość woreczka na drewnianą ławę. Od blatu z głośnym brzękiem odbiła się spora ilość monet, które miał okazję oglądać w swym życiu jedynie kilkukrotnie, kiedy przypadkiem wpadły mu w ręce. Niewiele myśląc, wrzucił je z powrotem i skierował się w stronę Starego Miasta.

Znał tę okolicę dość dobrze; wiedział, że droga do kuźni nie należała do najkrótszych. Mimo to, miał wrażenie, że jego spacer trwa zbyt długo. Zanim wizja skorzystania z dachów do sprawniejszego poruszania się i obserwacji okolicy stała się zbyt kusząca, by z niej zrezygnować, młodzieniec dostrzegł wreszcie miejsce, do którego zmierzał.

Niczym zjawa przemknął między skromną kolumnadą i zerknąwszy przez okiennicę, rozejrzał się po wnętrzu. Wyglądało na to, że zaraz przyjdzie mu przeszkodzić w jakiejś schadzce... Chociaż nie, dziewczę zdecydowanie znajdowało się poza jakimkolwiek zasięgiem krasnoluda. Chyba, że posiadał on coś, czego czarnowłosa potrzebowała.

Choć wyraźnie przyszedł nie w porę, nie miał najmniejszego zamiaru rezygnować z planów wizyty. Sprawa, jaką miał się zająć tego popołudnia była bowiem dalece zbyt ważna, by móc przedłożyć nad nią czyjeś miłosne podboje. Nawet jeżeli miała to być dla kogoś okazja jego krasnoludzkiego życia.

Stanął przy drewnianych wrotach, zastukał dwukrotnie i pchnął. Te nieznacznie drgnęły, lecz wyglądało na to, że ktoś zaryglował je od wewnątrz. Opuścił więc tylko czarny kaptur na ramiona i w spokoju oczekiwał na przyjęcie go w swoje progi.

Ostatnio edytowany przez Lis (2017-04-16 13:40:20)

Równo z opuszczeniem wzroku i pstryknięciem serdecznego palca, nadała karcie ponownej, najpierw zrywnej, później zdecydowanie spokojniejszej rotacji. Oczywiście, że nie wystarczyło jej to krótkie zapewnienie. Potrzebowała więcej informacji. Najlepiej bezpośrednich i takich, które doprowadzą ją do samego, namacalnego źródła. Pech chciał, że aby je wyciągnąć nie mogła posunąć się do żadnej z radykalnych sztuczek. Pojawiła się wszak w Novigradzie w celu konkretnym i dającym jasne światło na podejmowane przezeń działania. Mimo, że najchętniej polazłaby stąd w cholerę, a już najlepiej nie przychodziła tu wcale, przebijała się przez nieufność rzemieślnika jakby wcale nie słyszała jego narzekań.

- Są łatwiejsze sposoby na wygryzienie kogoś z interesu. – zapewniła go, choć brzmiało to odrobinę jak polubowna rada. 

Wszystkie znaki na niebie i ziemi, a przede wszystkim te wymalowane na krasnoludzkiej twarzy, wskazywały, że Zigg czegoś się obawiał. Może stał się niedawno ofiarą podłej windykacji? Wolała nie pytać czy miał coś za uszami, dowiedziałaby się jeszcze o wiele za dużo i ze zbytnią dbałością o kwieciste szczegóły.

Skinęła głową pozwalając mu na  odejście od stołu. Sama, mrużąc lekko oczy, wyjrzała przez najbliższe okno. Omiotła spojrzeniem pozostałe okiennice, pragnąc sprawdzić na jakiej wysokości zawisło słońce. Nadal było bardzo wcześnie jak na gości. Sława Zigga prześciga jego samego?

Pozornie niezainteresowana, obserwowała scenkę przy wejściu. W jednym momencie szczęknął rygiel, zaskrzypiały drzwi, a chwilę później nieznajomy mężczyzna został do pomieszczenia wepchnięty siłą krasnoludzkich ramion. Przyglądając się młodzieńcowi żałowała, że nie przewrócił się wprost pod jej stopy. Dla tej scenki postanowiła się z nimi lekko zabawić.

Materiał płaszcza zaszeleścił raz jeszcze. Uwalniając ze swoich oków przeplatające się w drugą stronę nogi, założyła je po prostu inaczej niż poprzednio. Dłonie ciemnowłosej dołączyły do płynnej arterii gestów. Wyglądało to jakby zwyczajnie chciała podeprzeć brodę dłonią. Tymczasem, czego pozostali dwaj wiedzieć w żaden sposób nie mogli, skupiła się na przesunięciu porozstawianych niedaleko krasnoluda i jego klienta, przedmiotów dla wojaka użytku codziennego. Przewaliwszy stojak, wysypały się z brzdękiem na podłogę trzonki siekier, pika i jakiś nadziak. Było to tak blisko ich stóp, że któryś na pewno musiał się potknąć.

A przecież tylko się przypatrywała.

Ostatnio edytowany przez Orlaith (2017-04-17 14:34:29)

- Słyszałem o tych innych sposobach, typu spalone domy aż usiekały drogę w czasie wojny - wstrząsnął się na myśl o tych wszystkich biedakach.

- Nosz kurwa mać, i znowu ustawiać to żelastwo, no po prostu świetnie, na prawdę nie mam co robić - spojrzał w stronę kobiety, która zmieniła nogę i podparła dłońmi swój podbródek.

Minęła chwila, gdy widocznie zmęczony nagłym wysiłkiem człowiek, najpierw padł do stóp Orlaith, następnie sprawnym ruchem ustawił się w pozycji stojącej, lekko skłonił, po czym przedstawił się swym imieniem.

- Zigrund jestem, ale teraz to pan sobie usiądziesz na stołeczku i grzecznie zaczekasz, bo interesy wzywają, a po drugie lepiej zatkaj swoje uszy, mniej wiesz, lepiej śpisz - spojrzał na niego z ukosa.

Podsunął mu jakiś naprędce znaleziony stołek, który był wyciosany z dość grubego korzenia, że jegomość mógł się wymościć na nim jakkolwiek chciał. Zigg spokojnym krokiem wrócił do stołu, wsunął się swym zadem na zydel, po czym zwrócił wzrok w stronę kobiety, jednakże co jakiś czas kątem oka zerkał na przybyłego gościa, który raczej chciał zostać klientem. Nachylił się do Orli, po czym szepnął do niej.
- Wolałbym, żeby to co Ci powiem zostało tylko u Ciebie, nie lubię dzielić się swoimi tajemnicami, chociaż dla panienki mogę zrobić drobny wyjątek, tylko to będzie kosztować.

Wrócił do swojej normalnie pozycji, położył swe masywne dłonie na stole, po chwili splótł swoje dłonie.
- Na czym to my skończyliśmy? Pieniądz otwiera każde drzwi - porozumiewawczo mrugnął jednym okiem.

Ostatnio edytowany przez Kris (2017-04-18 22:12:40)

Spojrzenie ciemnowłosej przykuło go na jedno uderzenie serca, kiedy podnosił się do pionu. Chociaż z reguły nie miewał większych problemów z odczytywaniem intencji i uczuć, tym razem nie wszystko było dla niego tak oczywistym. Dostrzegł co prawda zainteresowanie jego osobą, co zazwyczaj było dla niego wystarczającym wyznacznikiem sukcesu. Tym razem jednak zapragnął czegoś więcej, niż tylko uwagi, jaką go obdarzała. Być może podświadomie starał się skupić na czymś (albo raczej kimś) innym, aby uciec myślami od zadania, którego niebawem miał stać się częścią.

— Ależ oczywiście — potwierdził swoje poprzednie zapewnienia odnośnie kolejki obsługi. — Pozwolisz jednak, że postoję i zerknę na twoje dzieła — bardziej oznajmił, niźli zapytał o zgodę.

Physalis nie należał do osób cierpliwych, więc naturalnym dla niego było szukanie zadań zastępczych, choćby najbardziej błahych. Byle tylko zająć czymś swą uwagę, gdy przychodziło mu pozostawać bezczynnym przez dłuższy czas. Postąpił więc dwa kroki w kierunku wciąż przewróconego stojaka, nie odwracając się jednak zupełnie plecami do obecnej w towarzystwie niewiasty.

Nie zamierzał bynajmniej sprzątać tego burdelu. Nie dość, że z incydentem miał tyleż wspólnego, że prawie byłby się nadział, to Zigrund nie wyglądał na takiego, który szybko przekonywał się do ludzi i obdarzał zaufaniem. On sam nie sprawiał zbyt dobrych pozorów, toteż podejrzewał, że położenie swoich dłoni na dobytku krasnoluda mogłoby się skończyć oskarżeniem o próbę kradzieży.

Przebiegł wzrokiem po rozwalonych tu i ówdzie manelach, zatrzymując się na moment dłużej za każdym razem, kiedy dostrzegał coś ciekawego. W głowie brzmiał głos Kravca, by sprawić sobie jakąś godną w jego rozumieniu broń. Zmuszał się więc, by przystanąć przy toporach i mieczach wszelkiej maści, chociaż jego uwagę przyciągały raczej wyłożone obok noże. Oręż krótka i dalece bardziej poręczna.

Głos kobiety rozbrzmiał po raz pierwszy, przyprawiając Physalisa o delikatny, biegnący wzdłuż kręgosłupa dreszcz. Przestąpił z nogi na nogę, by obdarzyć ją spojrzeniem raz jeszcze. Raz jeszcze nie zdradzało ono niczego. Lekko zaciśnięte wargi i uniesiony kącik ust miały jednak mówić nieco więcej.

Za długo, gamoniu. Za długo! Skarcił się w myślach i choć nie dał po sobie poznać zmieszania, natychmiast odwrócił wzrok i przeniósł go na osobę kowala. To do niego należała decyzja. I chociaż gotów był ustąpić pierwszeństwa zarówno jej, jak i każdej z jej sióstr, które być może gdzieś tam w świecie wiodły swoje życie, wyglądając przy tym odpowiednio, nie zamierzał odrzucać propozycji, jaką uczyniła. Tym bardziej, że, jak mu się zdawało, miała ona w tym jakiś cel.

Ostatnio edytowany przez Lis (2017-04-19 15:26:47)

Delikatny uśmiech, jakim chłopak obdarzył czarnowłosą, raz jeszcze zagościł na jego twarzy, kiedy krasnolud zagrzmiał tubalnym śmiechem. Nie pokusił się jednak o zawtórowanie kowalowi, nie pojąwszy jego intencji. Wypowiedziane przezeń zdanie mogło być zarówno obelgą, jak i niewinnym dowcipem. Physalisowi zdarzały się momenty, kiedy nie potrafił dociec właściwego znaczenia zasłyszanych wyrażeń. Czuł, że tym razem było podobnie.

Wszystko wskazywało jednak na to, że to jemu pierwszemu przypadnie możliwość wyboru towaru, w który chciałby się zaopatrzyć. Chłopak przykucnął przy dziejącym się na podłodze chaosie i zaczął wodzić palcami po kolejnych dziełach krasnoluda, zręcznie omijając przy tym ostrza. Zacisnął chwyt na kilku rękojeściach, w głównej mierze tych należących do noży i kordów.

— Potrzeba mi dwóch sztuk broni, krótkiej, niezbyt ciężkiej. Najlepiej takiej, która nie ogranicza ruchów nadgarstka, raczej o wąskim ostrzu, umożliwiającym precyzyjne cięcia. W pracy zdarza mi się skórować zwierzynę, a uszkodzone skóry bardzo rzadko znajdują kupców. Cienkim, dobrze zaciętym ostrzem da się uprawiać prawdziwą sztukę.

Kłamał jak z nut, pochłonięty poszukiwaniem oręża, któremu najbliżej byłoby do kreującej się w jego głowie wizji. Jego ton był swobodny, jakby naprawdę przyszło mu opowiadać o codziennym zajęciu, jednak celowo unikał podniosłych słów, by nie wyjść na przesadnego pasjonata. Nie wpływało to bynajmniej na lekkość jego wypowiedzi.

Wreszcie złapał pewnym chwytem za rękojeść jednego z kordów, by za chwilę dobrać go w parę z innym, niemal identycznym, ściskając go drugą dłonią. Wprawiwszy je w ruch, ostrza zatańczyły pomiędzy jego palcami, wirując, świstem przecinając powietrze. Zanim ktokolwiek przystąpiłby do próby śledzenia ich wzrokiem, kordy zamarły nieruchomo, celując ostrzami w powałę.

— A dobrze by było, gdyby w razie potrzeby można było się nimi również obronić, prawda?

Spojrzawszy w oczy krasnoluda, uśmiechnął się. Zupełnie inaczej, niż wcześniej. Szczerze, ukazując górny rząd wcale równych zębów. Młodzieniec podniósł się do pionu i zbliżywszy się nieco do kowala, wręczył mu starannie wyselekcjonowane ostrza, skierowane teraz w stronę chłopaka, miękką stroną zwrócone ku rzemieślnikowi.

— Wciąż są nieco za ciężkie. Byłbyś w stanie wykuć dla mnie coś podobnego, ale trochę bardziej smukłego i... ostrego? — W jego oczach można było dostrzec najprawdziwszą nadzieję. Naraz spojrzenie nabrało jednak nowego koloru, barwiąc się zaskoczeniem. — Byłbym zapomniał! Potrzeba mi również pasa i odpowiednich pochew. — Wyraźnie odetchnął, widocznie doszedłszy do wniosku, że to już wszystko.

Założył obie ręce, krzyżując je i zaczął wsłuchiwać się w wymagania swojego klienta. Na chwilę obejrzał się w stronę stołu, zauważył, że kobieta odeszła od niego i przegląda  jego dumną kolekcją. Połechtało to trochę jego ego, był wręcz zadowolony, że ktoś docenia jego kunszt rzemieślniczy. Jeśli chodziło o broń, na pewno by znalazł się lepszy kowal od niego, ale ze zbrojmistrzów nikt mu nie dorównywał. Zastanawiał się co będzie lepsze, kord czy raczej krótki sztylet. Po chwili namysłu, stwierdził, że kord lepiej nada się do skórowania.

- To co powiesz Physalisie na kord i krótki nóż, myślę, że taki zestaw powinien się świetnie nadać do takich zastosowań. - Pokiwał z uznaniem głową, dumny z siebie.

Widząc, że klient chwycił za dwa kordy,  po czym zadał pytanie o możliwość obrony, podrapał się po swojej brodzie, zastanawiając się po co młodzieńcowi było narzędzie, czy aby na pewno do skórowania. Jeśli tylko nie miał zamiaru go skrzywdzić mógł załatwić mu najostrzejsze ostrze jakie widział. Postanowił więc zaryzykować.

- Widzę, że te dwa kordy nieźle leżą w Twojej dłoni, można trochę poprawić rękojeść i naostrzyć ostrza i będą jak znalazł, a jeśli chodzi o obronę, to znaj dobre serce krasnoluda, za polecenie mnie w swojej braci, jestem w stanie dać dodatkowo sztylet, który bardzo łatwo można ukryć, w bucie, za pasem - przerwał na chwilę, słysząc, że jednak Physalis sprecyzował trochę swoje oczekiwania. - Oczywiście, że byłbym w stanie, panie, kurwa, w kowala krasnoluda pan nie wierzysz? - obruszył się nieco po tym, jak młodzieniec zasugerował, że nie byłby w stanie czegoś zrobić, co to, to nie.

Trochę czerwony na twarzy, stał chwilowo zastanawiając się, co teraz pocznie, najpierw też musiał sprawdzić swój cennik, jednakże, najpierw będzie chciał się upewnić, że klient nie zamierza go wychędożyć i zostawić bez grosza zapłaty. Z tych chwilowych myśli wyrwał go głos młodziana, który przypomniał sobie o pasie.

- Jeśli chodzi o pas z pochwami, to raczej nie należy do mojej dziedziny, mogę zobaczyć ino w magazynie czy coś się nie zostało, nie wiem czy mój dobry kontakt z handlarzami skór jeszcze żyję, czy go czasem gdzie nie wywieźli albo osadzili. Tu już będziesz musiał sam sobie poradzić, Physalisie. - Zigg posmutniał trochę na twarzy, po wspomnieniu swojego przyjaciela, ale już po chwili przybrał wyraz nieugiętego handlarza, kowala, którym zresztą już był dość długi czas.

Klepnął go po ramieniu, niby po przyjacielsku, ale też w tym geście mogła wisieć groźba, gdyż nawet najmniejsza próba obrazy krasnoluda w jego domu mogłaby skończyć się rozlewem krwi, a później by musiał, często i gęsto się tłumaczyć ze swoich występków. Kiedy mógł komuś obić mordę to robił to zgodnie z prawem, czasem zdarzało się mu pobić w karczmach, ale dość rzadko.
Za kołnierz wylewał dość często, jednak dnia dzisiejszego miał bardzo jasny umysł. W końcu ogarnęło go uczucie, że kac w końcu przeminął.
Jak dobrze, w końcu wytrzeźwiałem.
Zaskoczyła go trochę nagła zmiana postawy młodzieńca, jakby liczył, że stary handlarz zmięknie pod wpływem komplementów, jednak Zigg był zbyt doświadczony w takich zagrywkach. Nie lubił też zbytniego płaszczenia się i przysłowiowego włażenia do dupy.

- Widzę, że stoisz przede mną, kurwa ślepy nie jestem, zapewniam, że sprosta, będą Ci zazdrościć, ale jak dobrze mniemam, masz sporo grosza, co by zapłacić za moje usługi, no to dwukilogramowy kord za sto denarów, no to ja mogę Ci zaproponować dwa kilogramowe kordy w cenie czterdzieści denarów od sztuki, a że w każdym będę musiał dopasować rękojeść i zwęzić to skasuje Cię łącznie na sto osiemdziesiąt denarów, ponieważ operacja zwężania ostrza jest bardzo trudna i metal może pęknąć. - Stanął z założonymi rękami, czekając na reakcję klienta.

A może by tak już napalić w piecu kuźniczym, bo to trochę schodzi.
Podrapał się po głowie, po czym podszedł do paleniska, ułożył w nim drzewa w stos. Obok pieca leżały dwa krzesiwa, chwyciły je w swoje dłonie, stukając jednym o drugie zaczął krzesać iskrę, po dłuższej chwili pojawił się przyjemny ogień, drewno zaczęło wesoło strzelać.
Co jakiś czas z środka wylatywało kilka iskierek. Gdy już ogień był nieco wyższy, wziął miech, ustawił go przed piecem i kilka razy nadepnął go co by rozniecić jeszcze większy płomień pomarańczowoczerwonej barwy, dorzucił jeszcze kilka drewien i można było poczuć już całkiem przyjemne ciepło. Jednak Zigg chciał uzyskać jak najwyższą temperaturę, co by pomogło w obróbce stali. Odszedł na chwilę od paleniska i podszedł do Physalisa.

- No to jak będzie dogadamy się, czy będziesz się pan targował? - Klepnął go w plecy trochę zbyt mocno, tak, że młodzieniec prawdopodobnie lekko pochylił się do przodu.

Ostatnio edytowany przez Kris (2017-04-24 10:53:26)

Dwa rzetelnej jakości kordy, robione na zamówienie, ze stali, która uchodziła za solidną. Interesowało ją meritum. Nie sprawy wygolonego po bokach głowy nieznajomego chłystka, lecz swoje własne, ponad wszelką wątpliwość, ważniejsze sedno. Szybko odparła od siebie myśli na temat powstającej gdzieś z tyłu głowy hipotezy odnośnie celu ich wykucia i nabycia. Nie chciała się tym teraz zajmować. Mógł równie dobrze paść bydło i wieczorami to bydło zarzynać, pilnować cnót szlacheckich dziewic i pruć flaki wszystkim tym, którzy zamierzaliby dobrać się do ich wątpliwego skarbu, koniec końców będąc przyczyną zaokrąglonych kształtów. Gdzieś w słodko-gorzkich rysach jego twarzy, w ponad wyraz przebiegłych oczach, widziała i wiedziała do czego tak naprawdę potrzebował tej stali. I kiedy zadał pytanie, usiłując po raz kolejny wywołać na uczestnikach krótkiego teatrum, wrażenie sielskiej nonszalancji, Orlaith postanowiła to wykorzystać.

Uśmiechnęła się półgębkiem, pochyliła w stronę Physalisa, jakby chciała mu tą grą gestów dać coś do zrozumienia. Zaczepić, rozzłościć, zaciekawić, być może. Uniosła dłonie i położyła je zgrabnie i lekko, po obu stronach własnej szyi. Powoli i bezwładnie zsunęły się z jej skóry, hacząc o szary materiał koszuli. Zastanawiała się.

– Ponoć nie masz waść pieniędzy – przypomniała mu czarnowłosa. – prawda to aby? Pytasz mnie jednak waść o pomoc. Mogłabym? – uniosła brew wpatrując się bez wstydu wprost w Physalisa. W jasnych oczach czarodziejki tliło się pytanie, propozycja i odpowiedź równocześnie. 

Odczekała chwilę, kilka sekund potrzebnych do wypowiedzenia choćby krótkiego zdania sprzeciwu.

– Mogłabym. – zamachała palcem. Tym samym, który specjalnie skaleczyła o wystający sztych przypadkowego miecza. Przypominając sobie o  zabarwionym w kolor czerwieni szczególe, miała ochotę ponownie przyciągnąć go do swoich ust. Nie zrobiła tego, koniec końców, opuszczając dłoń do boku.

Po tych kilku zdaniach, które wymienili między sobą Zigg i przybyły niedawno reflektant, jasne było, że dyskusja o targach przybierze lekko nerwowy obrót. Petent oczekiwał zbyt wiele w stosunku do wysiłku i faktycznej ceny.

– Oprócz wskazania osoby, która z pewnością będzie mieć poszukiwane pasy i pochwy, a także umiejętność odpowiedniego ich dopasowania, mogę zaoferować dziesięć novigradzkich koron w pożyczkę. Do tej kwoty wedle woli. Pytanie, jaką mam pewność, że dług zostanie mi zwrócony? – Ostatnie słowo, wezbrane w radość nowej idei, ulotna igraszka, splotło się w tańcu niedosłownych grymasów.

– Ażeby tę pewność mieć, moglibyśmy spisać krótką umowę, do której potwierdzenia wystarczyłby podpis. – podjęła znowu. Za każdym razem cichła na kilka chwil, jakby ważyła słowa lub myśli. Prawdą było, że chciała wyczytać co jemu chodzi po głowie.

– Ty zaś, krasnoludzie, napal dobrze w piecu, przygotuj one kordy… – Musiała wyjrzeć ponad ramię Physalisa, przesunąć się nawet o krok, ażeby skupić się na płatnerzu. W tym wszystkim, zdawało się, że kompletnie zignorowała lub zapomniała o kwestii przedstawienia własnej osoby.

Ostatnio edytowany przez Orlaith (2017-04-28 00:52:55)

Chociaż starał się z całych sił, by nie nadużyć jej życzliwości nieustannym wpatrywaniem się, nie sposób było mu spojrzeć gdzie indziej. Physalis nie chciał, a może raczej nie mógł, oderwać wzroku od stojącej naprzeciw kobiety. Ta najwyraźniej nie miała nic przeciwko zainteresowaniu, jakim ją obdarzał, a nawet sprawiała wrażenie zadowolonej. Młodzieniec na krótki moment ukazał górny rząd zębów, rozwierając wargi w przyjaznym uśmiechu. Czy to z powodu wniosku, do jakiego dotarł, czy może na skutek zabawy, w którą wciągała go nieznajoma, parodiując jego zachowanie.

Zaczepnie napomknęła o sprawie istotnej, jaką był brak środków na kupno skórzanych wyrobów. Chociaż zadała mu pytanie, chłopak, może i nie wybitnie wyedukowany, zdolny był jednak rozpoznać w nim pewną retorykę. Nie spodziewał się, by czarnowłosa zobligowała go do udzielenia mu odpowiedzi, toteż spuścił tylko na moment wzrok, zerknął na leżące obok mieszki, by na powrót związać się z nią spojrzeniem.

— Masz rację. Słowa, choćby najbardziej honorowych spośród nas, zbyt często splamiły ich dobre imię, by można było im wierzyć. Tym bardziej nie ma co ufać komuś, kogo widzi się pierwszy raz. — podjął powoli. Choć nie chciał proponować sporządzenia umowy jako formy zabezpieczenia interesu, nie miał pojęcia, w jaki inny sposób mógłby zapewnić o swych szczerych intencjach. Zamilkł więc w oczekiwaniu na ofertę kobiety.

— Czy wolno mi zapytać, jakie będą warunki termin spłaty tejże należności? — Choć z treści wypowiedzi nie sposób było tego wywnioskować, jego głos był wcale pewny siebie i zdecydowany. Najwyraźniej chłopakowi nie pozostawało nic innego, jak przystać na propozycję niewiasty. Wolał zapytać teraz, przed sporządzeniem odpowiedniego dokumentu, jako że później mógłby natrafić na sobie tylko znane, potencjalne problemy ze zrozumieniem jego zawartości.

— Oczywiście, skoro będę w stanie, zapłacę pełną kwotę z miejsca — odparł krasnoludowi, gdy ten podłapał to i owo z prowadzonej rozmowy, wyciągając z niej to, co było dla niego najistotniejsze.

Podszedł do kowala, wyciągając przed siebie ramiona i odwracając dłonie wierzchem do dołu tak, by rzemieślnik mógł zebrać wszystkie potrzebne informacje. Physalis nigdy wcześniej nie spodziewał się, że kiedyś przyjdzie mu wejść w posiadanie czegoś stworzonego specjalnie dla niego, na miarę. Oto w piecu hartowała się stal, której jedynym przeznaczeniem miało być posłużenie do jego własnych celów.

Wyglądało na to, że nie było już odwrotu. Czegokolwiek nie zażądałaby w tamtej chwili nieznajoma, musiał przystać na jej propozycję, możliwie tylko negocjując ją na tyle, na ile by potrafił. Teraz, kiedy wszystko było już gotowe, a kowal wyraźnie podekscytowany wizją napełnienia kiesy, nie sposób było zerwać negocjacji. W końcu, jak to mawiali od zarania dziejów, "trza kuć, póki wrzące". Czy jakoś tak...

Ostatnio edytowany przez Lis (2017-04-30 01:00:59)

Pierwsze wrażenie. Te na Physalisie kobieta wywarła wcale dobre. Z pewnością pomogła jej w tym uroda oraz skrywana tajemnica, której na razie nawet nie śmiałby próbować zgłębić, a jednak była na tyle wyraźna, że chłopak nie mógł przestać o niej myśleć. Kilkukrotnie, w ciągu tych paru chwil, jakie spędził w kuźni, złapał się na tym, iż bardziej interesowała go osoba czarnowłosej niewiasty, niźli przygotowywane dlań kordy. Z drugiej strony jej przesadna skrytość nadawała jej wizerunkowi czegoś demonicznego. Wciąż nie poznał jej imienia, nie wiedział o niej nic ponadto, co widziały jego ślepia. Zdrowy rozsądek nakazywał młodzieńcowi, aby zachować dystans, jednak pragnienie obnażenia nieodkrytego było zbyt silne. Tym bardziej, że udało mu się zwrócić na siebie jej uwagę, a również, jak mu się wydawało, trzymał ją w garści. W końcu nawet nie musiał jej prosić o wsparcie materialne, a ona sama z chęcią wychodziła z propozycją.

Wśród kotłujących się myśli pojawiła się ta jedna, traktująca o adresacie tejże uwagi. W głosie dziewczęcia zdołał posłyszeć swego rodzaju pogardę, a nawet drwinę. Począł zastanawiać się, czy słowa kierowała ku markotnemu kowalowi, czy raczej to on zasłużył w jakiś sposób na tę kąśliwą sugestię. A jeżeli nie, to jakie właściwie miała o nim zdanie?

Na zaproszenie do stolika odpowiedział jedynie skinięciem głową. Odczekawszy chwilę, aż kobieta skompletuje potrzebne przedmioty, odsunął dla niej krzesło, następnie, gdy już usiadła, podstawił nieco bliżej blatu, zanim sam spoczął po przeciwnej stronie. Natychmiast uderzyła go przyjemna woń, która na myśl przywodziła mu zapachy kwitnącej łąki. Wziął głębszy oddech, wciąż jednak niesłyszalny, by ucieszyć się perfumą na dłużej.

Dostrzegł kartę, na której widniała kobieca postać, zapewne elfki, niezbyt dumnie prezentującej swój obfity biust, nie poświęcając jej jednak uwagi. Spojrzeniem przemknął naraz po czystej kartce papieru, by zatrzymać się na dłuższą chwilę na obserwacji pióra. A może raczej dłoni, w którą ów pióro zostało zręcznie wetknięte. Długie, smukłe palce, oplecione wokół dutki, nie nosiły na sobie nawet najdrobniejszego znamienia czy podrażnienia. Równe, zadbane paznokcie, którym daleko jednak było długością do tych, które nosiły niektóre z jego koleżanek. Dłonie miała drobne, chociaż prawdopodobnie delikatne było bardziej trafionym określeniem. Chłopak przeniósł swój wzrok na twarz czarnowłosej, dostrzegając ponad jej ramieniem strudzonego pracą kowala. Dopiero teraz dostrzegł kontrast pomiędzy tymi dwojga. Czegóż takiego potrzebowała kobieta w miejscu takim jak to? Z pewnością nie broni.

— Czy dobrze rozumiem...? — podjął, gdy Orlaith, bo tak najwyraźniej się nazywała, przedstawiła swoje oczekiwania. Nie odwzajemnił się jednak, gdy rozmówczyni postanowiła obdarzyć go przelotnym uśmiechem. — Szukając informacji o pobycie twojego znajomego kupca, mam unikać wymawiania twego imienia. Kiedy zaś uda mi się go odnaleźć, mam się powołać na ciebie?

Nie do końca potrafił pojąć jej tok rozumowania. Wymagała ona od niego przybycia we wskazane miejsce, zupełnie tak, jak gdyby istniał inny sposób na pozyskanie skórzanych wyrobów. Zastanawiając się nad tym, nie zdecydował jednak zapytać o to wprost.

— Czy wizyta, jaką mu złożę, podczas zakupu wspomnianych towarów, będzie wystarczająca? Czy może mam zjawić się tam raz jeszcze?

Coś mu nie pasowało. Jeżeli to faktycznie wszystko, czego od niego potrzebowała, prosiła o zbyt... niewiele. Chociaż nie sposób było uznać go w tamtej chwili za zrelaksowanego, w jego oczach nie było niczego ponad spokój i opanowanie. Studiował uważnie osobę kobiety, starając się wychwycić coś, co do tej pory mu umykało.

— To wszystko, czego ode mnie oczekujesz? — Uniósł wreszcie kącik ust, a twarz przybrała przyjemniejszego wyrazu.

Zanotował w pamięci wszystkie najważniejsze informacje, które miały mu pozwolić na zakup upragnionego ekwipunku. W duchu podziękował sobie za to, że postanowił zapytać raz jeszcze, czego (i kogo) gdzie powinien szukać, gdyż, jak miało się okazać, zupełnie zagubił się w zawiłych instrukcjach kobiety.

Uwięzione we wnętrzu woreczka monety zabrzęczały radośnie, gdy przyszło zderzyć im się z drewnianym blatem. Physalis rzucił tylko na niego okiem, starając się pobieżnie ocenić wielkość mieszka, a przez to i jego zawartość. Nie zamierzał jednak po niego sięgać, zanim Orlaith nie dałaby wyraźnego znaku, że dopełnili wszystkich formalności. Co młodzieniec oczywiście przyjąłby z wielką ulgą, jako że daleko mu było do uznania tej strefy życia za komfortową.

Nie zawahał się nawet na moment, kiedy poprosiła go o wysunięcie dłoni. Niespiesznym ruchem zbliżył ją ku niej, obdarzając łobuzerskim spojrzeniem, jak gdyby był gotowym na wszystko. Poczuł gładkość jej skóry, którą przemykała po jego szorstkiej dłoni. Pasowała ona doskonale do obserwacji, jakie Physalis poczynił przed chwilą.

Czarnowłosa mogła poczuć nagłe napięcie, kiedy mięśnie chłopaka skurczyły się naraz, gdy dostrzegł, że sięga po nóż. Mimo to skinął głową, mrucząc przy tym coś niezrozumiale, zapewne w formie przyzwolenia na czynienie powinności. Kiedy ostrze zatopiło się w opuszce, mężczyzna już nawet nie drgnął, wpatrując się tylko zapamiętale w działania kobiety. Jak gdyby w oczekiwaniu, kiedy podejmie zamiar pozbawienia go palca. Nic takiego jednak się nie stało, a młodzieniec, nie widząc żadnego problemu w bezpardonowym użyciu jego krwi, rad był, że zdecydowała się na taki rodzaj podpisu. Ze swoich własnych względów.

Odwzajemnił uśmiech, jednak w dużo bardziej stonowany sposób. Uniósł dłoń, obejrzał zakrwawiony kciuk, by wreszcie podążyć śladem czarnowłosej, plamiąc pergamin we wskazanym miejscu. Później przycisnął go do palca wskazującego, by zatrzymać krwawienie.

— Wspomniałaś o dwóch kupcach, do których mam się udać. Jeżeli to jednak nie problem, chciałbym należność uiścić osobiście. Gdzie zatem będę mógł cię odnaleźć, gdy już uzbieram pożyczoną sumę?

Nie miał ochoty dłużej udawać, że nie liczy na kolejne spotkanie. Zresztą, wielokrotnie słyszał o potędze kobiecej intuicji. Podejrzewał więc, że i tym razem ta tajemnicza moc nie zawiodła, upewniając Orlaith w przekonaniu, iż chłopak obdarzył ją sporym zainteresowaniem. Spoglądał na nią, oczekując odpowiedzi.

Ostatnio edytowany przez Lis (2017-04-30 14:41:26)

Zgodnie z sugestią Orlaith, Physalis sięgnął wreszcie po woreczek, chwytając go lewą dłonią. Sprawnie poradził sobie z węzełkiem, nawet bez użycia nakłutej ręki, zapewne po to, by niepotrzebnie nie plamić mieszka. Wysypał zawartość i rozłożył w równym rzędzie tuż przy krawędzi blatu. Następnie, przykładając obie dłonie, dostrzegł, że jedna moneta nie została przypisana żadnemu z palców. Natychmiast przycisnął ją lewym kciukiem i z delikatnym szurnięciem przeniósł na stronę kobiety.

— Teraz będzie odpowiednia ilość. - powiedział, unosząc brodę nieco wyżej. Czy to w celu zapewnienia czarnowłosej lepszego widoku, czy może okazując w ten sposób samozadowolenie z doliczenia się błędu.

— Postaram się oddać tak szybko, jak to tylko możliwe. — podjął znowu, pakując dziesięć monet do woreczka. Zasupłał go. Oparł się rękoma o blat i uniósł z krzesła. — W końcu trzeba być draniem, by kazać czekać tak pięknym kobietom. — Uraczył ją tandetnym tekstem; jedynym, który w tamtym momencie przyszedł mu do głowy. Chwyciwszy mieszek, skinął głęboko głową. Ława zabarwiła się na lekko brunatny kolor w miejscu, gdzie przed chwilą spoczął kciuk młodzieńca, kiedy tylko oderwał od niej dłonie.

Pełen koron woreczek zniknął błyskawicznie w połach płaszcza, kiedy Physalis ruszył w kierunku Zigrunda. Nie chciał mu przeszkadzać, ale, choć nie znał się na fachu kowala ani trochę, zdawało mu się, jakoby krasnolud już skończył.

— Oto pełna należność — zaczął, dokładając do leżących obok mieszków jeszcze dwie korony, wydobyte uprzednio z woreczka otrzymanego od czarnowłosej. — Radziłbym jednak przeliczyć, czy wszystko się zgadza. — dodał, wzorując się na tym, co dopiero sam usłyszał.

Nie miał pojęcia, że się pomylił. Z największym trudem udało mu się wcześniej doliczyć, żeby dorzucić jeszcze dwa miedziane krążki. Wyraźnie odetchnął, kiedy okazało się, że krasnolud nie ma żadnych zastrzeżeń. Również co do jakości koron. Młodzieńca nigdy nie interesowało, ile było monety w monecie, kiedy ta trafiała w jego ręce. Co prawda słyszał o różnego rodzaju podróbkach i imitacjach, jednak do tej pory nie sądził, że ktoś zakwestionuje stan tych, którymi sam się posługiwał, toteż puszczał te historie mimo uszu.

Chwycił podane mu kordy, zaciskając pewnie pięści na rękojeściach. Idealnie wygładzone, niezbyt śliskie, a do tego pięknie wystrugane. Wprawił w ruch oba ostrza jednocześnie, wykręcając nimi kilka młynków. Oręż cięła powietrze z przenikliwym świstem. Źrenice chłopaka drgały lekko, jakby podążając za rozpędzonymi szpikulcami. Naraz zatrzymał je i kryjąc za pazuchą, uśmiechnął się. Szczerym, życzliwym, rozciągniętym od ucha do ucha uśmiechem.

— Mieli rację ci, od których słyszałem o tobie. Naprawdę jesteś najlepszy. — Ukłonił się, znacznie głębiej niż prezentował to wcześniej. Jego wzrok można było porównać do dziecka, któremu ktoś sprawił pieska, dziewczynki pędzącej na własnym kucyku albo po prostu dosięgniętego obłędem szaleńca.— I dzięki za radę, pojawię się za kwartał. Bywaj, krasnoludzie!

Zwrócił się w kierunku kobiety, wbijając weń spojrzenie. Dużo już spokojniejsze, niż jeszcze moment wcześniej, gdy dziękował kowalowi za świetną robotę, jednak wciąż tryskające radością. Opuszczając nieznacznie oczy, przechylił głowę ku prawemu ramieniu i skłonił się.

— Do zobaczenia. — powiedział, zanim zniknął za drzwiami.

z/t

Odprowadził wzrokiem, swojego klienta, który obiecał zjawić się w onym czasie, coby ostrze, które otrzymał nie stępiło się.

-Żegnaj, Physalisie, do rychłego zobaczenia - kiwnął głową w geście pożegnania.

Na głos kobiety, nawet nie zastanawiał się i poszedł zaryglować drzwi, mając nadzieję, że już nikt nie będzie ich niepokoił. Był z siebie bardzo zadowolony, że dzisiejszego dnia zarobił trochę grosza. No i wspólna łódeczka się zwróciła, jakie to piękne. Udał, że ociera niewidoczną łzę ze swojego policzka. Zatarł swoje dłonie, po czym zasiadł przy nadszarpniętym biegiem czasu stole naprzeciw Orlaith.

- Dobrze, nie dotykam przeca, mało to krwi widziałem w swym życiu - przymknął lekko swoje lewe oko.

Gdy to zrobił, zobaczył lekki błysk, niesforny promień słońca wkradł się do kuźni i odbił od monety leżącej na stole. Auć. Pomyślał, gdy odbite światło trafiło w jego przymknięte oko, uniósł swoją dłoń i przetarł je.

- Nie jestem zrzeszonym rzemieślnikiem, wystarczająco, że płacę podatki dla miasta, może jeszcze dla cechu bym miał, co to, to nie. Wolę działać na własną rękę, a po drugie raczej inni kowale byliby do mnie nastawieni ambiwalentnie. - Splótł swoje dłonie, kładąc je na stół, spojrzał głęboko w piękne oczy kobiety.

Zamyślił się na trochę, zastanowiły go bardzo słowa panienki. Ciekawe, kurwa komu niby mogłaby mnie sprzedać, ale może lepiej tego nie wiedzieć. Duvvelsheyss! Zaklął w swoich uwikłanych myślach.

- Przestańmy gadać, o kupowaniu i sprzedawaniu, mniemam, że powód Twej wizyty jest zgoła inny. Mów otwarcie w jakim interesie przychodzisz, uważam, że prawdopodobnie zaproponujesz coś, z czego oboje będziemy mieli korzyści, a taki układ mogę z czystym sercem rozważyć. - Posłał jej swój delikatny uśmiech, po czym wbił w nią swój wzrok i czekał na odpowiedź.

Ostatnio edytowany przez Kris (2017-05-04 00:09:31)

Ależ dzień pełen wrażeń, a słońce pomału zaczęło chylić się ku zachodowi. Na horyzoncie widocznym z jednego z niewielkich okien wystających na świat, łuna zaczęła przybierać lekko pomarańczowego koloru.

- Niezrzeszoność to wręcz najdoskonalsze co mi wychodzi, wolę być znanym indywidualistą, niż aby palmę zwycięstwa odbierała grupa, bo wtedy nigdy nie wiadomo, na kogo ręce złożą wieniec laurowy - wypowiedział swoje słowa w sposób zdawać by się mogło normalny, chociaż zawierały pewne cechy pewności siebie.

Natomiast w środku kuźni nadal siedzieli przy obdrapanym stole, piękna niewiasta po stronie jednej, po drugiej zaś krasnolud, targu dobijając. Wykalkulowawszy wszystkie swoje zlecenia, nie był w stanie przypomnieć sobie czy kiedykolwiek wyrabiał umagiczniony oręż lub zbroję.

- Nie przypominam sobie takiego zlecenia, większość klientów życzy sobie zwykłej stali, ale jak widziałaś niedawno, to są zwykłe rzezimieszki, których najłatwiej kupić, zrobisz im broń i masz święty spokój - pozwolił sobie na lekkie westchnienie.

Jako, że umysł Zigrunda był wręcz świeży i wypoczęty, gdy tor rozmowy zjechał w stronę magicznych właściwości zbroi, zaczął domyślać się, że kobieta siedząca naprzeciw niego jest czarodziejką, ewentualnie szkoli się na nią. Zbyt wyrafinowana jak na zwykłą pannę.

- Jak mniemam to jest propozycja z tych nie do odrzucenia, i ja jej nie odrzucam. Akceptuję Twoją propozycję, w moim mniemaniu jest bardzo uczciwa. Teraz ustalmy zyski ze sprzedaży. - Splótł swoje dłonie, położył je na stole i czekał, spoglądając raz po raz przez okno, na piękno dzisiejszego, zbliżającego się do zachodu słońca.

Ostatnio edytowany przez Kris (2017-05-06 00:21:02)

- Może i trochę od końca, ale czasem po prostu czasem przyszły zysk potrafi zaślepić umysł - zaśmiał się lekko.

Ah jakże ciekawa rozmowa, dwójka różnych charakterów, krasnolud dusigrosz i piękna pani, której natura potrafiła być zmienna niczym pogoda, raz miła słoneczna, a po drugiej stronie burzowa, huraganowa, nie łatwo byłoby przejrzeć zamiary takiej osoby. Zigg'owi jednak postarała się wyłożyć wszystko klarownie czego by od niego oczekiwała, co było dość niespodziewane.

- Ależ oczywiście, że jestem profesjonalistą! - żachnął się krasnolud. - Jednakże mogę Ci przyznać nieznacznie rację w owej kwestii, co chodzi do tego, że owego rzemieślnika zapewne nie znam, może trochę zbytnio przyspieszyłem czas targów. - Westchnął przeciągle, po czym wstał na chwilę od stołu, coby trochę rozprostować nogi, które zaczęły mu cierpnąć.

Chodził trochę, aby poprawić w nich krążenie, uważnie słuchał co mówiła do niego kobieta, zaczęło się w nim trochę gotować, gdy panienka zaczęła powątpiewać w jego możliwości. Wystarczyło rozejrzeć się w około, gdzie można było dostrzec misterną pracę Zigrunda, może nie był przykładem zbyt moralnym dla dzieci, zachlejmorda jak nie wiem, ale robotę zawsze kończył na czas.

- Jak widzisz, tu stojące zbroje są taką perełką mojej pracy, więc z największą chęcią podejmę się wykucia czegoś wspanialszego. A wracając do propozycji uważam, że jest do zaakceptowania,
jednakże chciałbym zachować proces głównej obróbki dla siebie jaką tajemnicę zawodową, jak mniemam z Twojej strony również oczekujesz, że nie będę się zbytnio zgłębiał w tajniki zaklinania zbroi, czyż dobrze mniemam - zapytał kobietę, na powrót siadając przy stole.

- Tu zgadzam się w całej rozciągłości, mości czarodziejko - nie było sensu już dłużej ukrywać tego, co w końcu sznurek po sznurku rozwiązało się już ostatecznie, pozwolił sobie na takie jej określenie.

W stosunku do czarodziejów, bywał często neutralny bądź nawet niechętny na współpracę z nimi, lecz w okół tej panny roztaczała się zupełnie inna aura, a już na pewno aktem dobrej chęci była propozycja współpracy, co go ukontentowało, z powodu takiego, że każda dodatkowa ilość złotych monet, będzie na wagę najcenniejszego kruszcu.

- Tak, rozumiem. W swoim czasie przedstawię Ci moich zaufanych handlowców, ale to za jakiś czas, myślę, że będziemy świetnymi wspólnikami.

Zaczęło mu burczeć w brzuchu, więc zszedł z swojego pieńka, lekką gestykulacją pokazał, że idzie na chwilę w stronę zwykłego pieca, coby usmażyć coś na ząb, po prostu Zigg umierał z głodu. Kiedy znalazł się już w pobliżu swojej spiżarni, wyciągnął szczupaka z prowizorycznej chłodni, obok na blacie z drewna leżał spory bochen chleba. Ze składanej szafki ikea wyciągnął długi nóż, którym pokroił pieczywo na kanapki, na patelni usmażył rybkę na złocisty kolor, po czym tak przygotowany półmisek postawił na stole.

- Jeśli masz ochotę, poczęstuj się, po prostu, szczupak palce lizać - zachwalał swoje umiejętności gotowania na potęgę, czasem robił to z przesadą, ale dobrze wymierzona pięść odnosiła skutek.

Chwycił za jedną z kanapek, która leżała na półmisku, zjadł ją można by rzec w lekkim pośpiechu, dążąc więc dalej w swych rozmowach, Orla pomyślała o czymś mniejszym, a krasnolud podczas przeżuwania ryby wpadł na genialny pomysł.

- Już wiem, możemy wykonać rękawice, albo nagolenniki, na pewno będzie mniejsze niż pełna zbroja płytowa - uśmiechnął się, po czym otarł dłonią skapujący tłuszczyk z kąt jego ust.